اِمه سِرز
1913- 2008 ¡ جزيره‌ي مارتينيك
شاعر و سياستمدار اهل كارائيب كه جنبش سياه‌وارگي را پايه‌گذاري كرد. او از مردم مستعمرات خواست به ميراث خود ببالند و سياست همسان‌سازي حكومت‌هاي استعماري را دور بيندازند.
اِمه سزر در یکی از مستعمرات فرانسه در شرق دریای کارائیب، جزیره‌ی مارتینیک به دنیا آمد. او فرزند دوم خانواده‌ای با شش فرزند بود و در وضعیت بدی در شهر بیس‌پوینت بالیدو بزرگ شد. این شهر حدود یک دهه قبل به علت فوران کوه آتشفشانی پله آسیب دیده بود. سزر در دبیرستان دانش‌آموز تیزهوشی بود و توانست برای تحصیل در پاریس و در مدرسه‌ی لویی کبیر بورسیه شود. از آنجا به دانشگاه معروف اکول نرمال رفت. او در پاریس با گروهی از روشنفکران سیاه‌پوست آشنا شد و با همکاری هم مجله‌ی «دانشجوی سیاه» را راه انداختند. در این مجله او و متفکران مختلف به دنبال ارائه‌ی راهکاری برای پاسخ به مشکل نژادپرستی و تاریخ استثمار غرب بودند. آنها مفهوم سیاه‌وارگی یا نگریتود را ابداع کردند و از مردم مستعمره‌ی کارائیب خواستند خودشان را به دلیل میراث مشترک آفریقایی یکپارچه بدانند و وضعیتی را که توسط استعمارگران سفیدپوست بر آنها تحمیل شده است رد کنند.
بازگشت به مارتینیک
سزر که ازدواج کرده بود و یک پسر کوچک داشت، درست قبل از جنگ جهانی دوم برای تدریس در شهر فور-دو-فرانس، پایتخت مارتینیک، به کشورش بازگشت. او و همسرش سوزان، مجله‌ای ادبی به نام «تراپیک» تأسیس کردند که در آن از هویت مارتینیکایی و شعر آفریقایی کارائیبی دفاع می‌کردند. در این زمان سزر اثر پیشگامانه‌اش به نام «بازگشت به زادبوم» را در یک مجله‌ی ادبی فرانسوی منتشر کرد. در این منظومه که تا حدی زندگی‌نامه‌ی او است، توانست زبان مخصوص خودش را با ترکیب تصاویر رؤیاگونه، محاورات، اسناد تاریخی و ادبیات فرانسوی ابداع کند و از این شکل انقلابی برای بیان و کشف هویت سیاه‌پوستان استفاده کرد. آثار سزر در دهه‌ی بعدی به شدت تحت تأثیر جنبش سوررئالیستی قرار گرفت. او با آندره برتون دوست شد و به نوشتن مجموعه اشعار و همچنین نمایشنامه‌ها و مقالاتی پرداخت که مدام بیشتر رنگ و بوی سیاست می‌گرفتند.
سزر در ۱۹۴۵ به سمت شهردار فور-دو-فرانس انتخاب شد و به جز وقفه‌ای کوتاه، به مدت ۵۶ سال متصدی این پست بود. او نقش مهمی در کمک به مارتینیک برای تثبیت خودش به عنوان کشوری مستقل از فرانسه ایفا کرد. برخی مفسران نسل‌های بعد از او، سزر را دارای دوگانگی رفتاری می‌دانند، زیرا اگر چه او علیه استعمارگران اروپایی می‌شورید، اما به زبان فرانسوی کلاسیک می‌نوشت و در پانتئون فرانسه پذیرفته شد. او همچنین در نزدیک شدن مارتینیک به فرانسه تأثیرگذار بود.
