افق

وضعیت : موجود

قیمت : 378,400 ریال

430,000 ریال

کتاب افق یه رمان به سبک ادبیات خاطره‌نویسی به قلم یکی از استادهای مسلم این سبک داستان نویسی، پاتریک مودیانو نویسنده فرانسوی زبان برنده جایزه نوبل ادبیات هستش.
با مطالعه کتاب افق، ما با بیست و یک سال اول زندگی پاتریک مودیانو خیلی خوب آشنا خواهیم شد.
این بار پاتریک مودیانو برای نگارش یه کتاب خودزندگی‌نامه به سراغ اسم جدیدی رفته؛ بوسمان.
چند وقتی میشه که یادآوری پاره پاره‌ی خاطرات گذشته داره برای بوسمان آزاردهنده میشه. پاره‌ای از خاطرات به طور ترسناکی به ذهن بوسمان هجوم می‌آرن و اون رو آزار میدن، بدون اینکه بوسمان دلیل همچین اتفاقی رو بدونه. تصاویری که توی ذهن این شخصیت تداعی میشن هیچ ارتباط خاصی با همدیگه ندارن. در نهایت بوسمان تصمیم میگیره که برای حل همچین مسئله‌ای توی یه دفترچه خاطرات گذشته‌اش رو مرور کنه و همه اون‌ها رو بنویسه تا شاید در نهایت پیوندی بین همه اون‌ها برقرار شد.
دلیلی که بوسمان مجبور به نگارش همچین دفترچه‌ای میشه، اینه که تصاویر و خاطرات و اسامی‌ای که توی ذهن این شخصیت تداعی میشن، همه به صورت مبهم و غیرشفاف یادآوری میشن. بوسمان هم تلاش می‌کنه که برای پیدا کردن اسامی و چهره‌ها، همه اون‌ها رو که به خاطر می‌آره یادداشت کنه.
لا به لای این خاطرات موهوم، ما با چهره‌ها و شخصیت‌هایی آشنا میشیم که ما رو به زندگی جوانی و نوجوانی پاتریک مودیانو میبرن. دوستان، خانواده، معشوقه یا هرکس که بوسمان باهاش در ارتباط بوده و حالا هیچی ازش به جا نمونده به جز تصاویری ناواضح از چهره.
پاتریک مودیانو با نگارش این کتاب، ما رو پرت می‌کنه به خاطرات‌اش از آشنایی با دختری که ما اون رو با اسم مارگارت میشناسیم. دختری متولد برلین، که هیچ‌وقت موفق به دیدن پدرش نشد.
چندین شخصیت جذاب دیگه رو ما توی این رمان جذاب میبینیم. شخصیت‌هایی که دست به شناختن یا حتی قضاوت اون‌ها میزنیم، با علم به اینکه اون‌ها واقعی هستن.
شما میتونید این رمان جذاب رو با ترجمه حسین سلیمانی‌نژاد و با انتشار نشر چشمه تهیه کنید.
بخشی از این رمان میخونیم:
هوا رو به تاریکی می‌رفت. خیابان بلو. این اسم به‌نظر بوسمان غیرواقعی می‌رسید. از خودش می‌پرسید دارد خواب می‌بیند یا نه. سال‌ها بعد، اتفاقی از این خیابان سر درآورد و فکری در جا میخکوبش کرد: آیا واقعاً می‌توان مطمئن بود که حرف‌های ردوبدل‌شدهٔ دو نفر در اولین ملاقات‌شان، در نیستی گم شوند، طوری که انگار هیچ‌وقت به زبان نیامده باشند؟