بادبادک باز

برشی از کتاب؛ خود خانه با آن عمارت اعیانی سفید و درندشتی که از دوران بچگی به یاد داشتم زمین تا آسمان فرق کرده بود. کوچکتر به نظر می رسید. پشت بام طبله کرده و گچ ها ترک برداشته بود. شیشه ی پنجره های اتاق نشیمن، سرسرا و حمام مهمان ها در طبقه بالا شکسته بود و با بی سلیقگی با ورقه های نایلون و تخته های چوبی که به چارچوب ها زده بودند وصله شده بود. رنگش که زمانی از سفیدی برق می زد، مثل آب دهان مرده شده و در بعضی از قسمت ها ریخته بود و آجر ها زده بود بیرون.