یالوم از والدین روسی که از روستای کوچکی که در نزدیکی مرز لهستان به آمریکا مهاجرت کرده بودند در واشنگتن متولد شد.
در ایام کودکی اش هفته ای دو بار به کتابخانه مرکزی می‌رفت و محو تماشای قفسه کتاب‌ها که مخصوص زندگی‌نامه‌ها بود میشد و ساعت های زیادی را صرف خواندنشان میکرد.
به زودی اروین متوجه شد که بهترین کاری که یک شخص می‌تواند انجام دهد نوشتن رمان است.
این افکار، اروین جوان را به ورود به دانشکده پزشکی ترغیب کرد و برای نزدیک شدن به تولستوی و داستایفسکی رشته روانپزشکی را انتخاب کرد.
اروین یالوم معتقد بود که هر بیمار دارای درمان متفاوتی می‌باشد چون هر یک دارای داستانی مختص خود هستند.
این تفکر او مخالف قدرت‌های اقتصادی است که درمان را پروتکلی و مختصر برای همه می‌خواهند.
یالوم پس از فارغ التحصیلی در سال ۱۹۵۹ و دو سال خدمتش در ارتش، در دانشگاه استنفورد مشغول به کار شد و به عضویت هیئت علمی درآمد.
اولین تجربه نویسندگی او در مجلات روانشناسی بود.
اروین یالوم اولین کتاب خود را با نام "نظریه و عمل روان درمانی گروهی" که یکی از کتاب‌های موثر در درمان گروهی بود را در سال ۱۹۷۰ منتشر کرد که با استقبال منتقدین روبرو گردید.
یالوم با رمان معروف "وقتی نیچه گریست" در سال ۱۹۹۲ به شهرت دست یافت.
برخی از رمان‌ها و داستان‌های درمانی اروین یالوم عبارتند از:
کتاب مامان و معنای زندگی
کتاب درمان شوپنهاور
این کتاب ها و کتاب های بیشتر دیگری از این نویسنده را می توانید از سایت بوک شهر با تخفیف تهیه فرمائید
این روانشناس سرشناس آمریکایی که آثار او در ایران به خوبی ترجمه و انتشار یافته است، به تعداد زیاد خوانندگانش در ایران هم اشاره کرده و می‌گوید: تعجب آور است که من مرتب از دانشجویان، درمانجویان و درمانگران ایرانی ایمیل دریافت می‌کنم.
یالوم با احساس نیاز به فلسفه موفق شد با ادغام فلسفه به عنوان یک دانش در روان درمانی به مسیری جدید در زندگی اش نائل گردد.
او چرایی حرکت به سوی روانشناسی اگزیستانسیالیسم (نوعی از درمان بر اساس مفاهیم هستی شناختی) ، را تشویق همسرش به مطالعه آثار آلبر کامو، کافکا، ژان پل سارتر و مرلو پونتی و همچنین سایر نویسندگان اگزیستانسیالیست می‌داند که در خصوص"کتاب مسخ" اثر کافکا آن را حیرت آور می‌داند و عاشق کافکا می‌شود.
او همچنین "کتاب بیگانه" و "کتاب تهوع" آثار کامو و سارتر را تکان دهنده می‌داند و اثری که او را متحول می‌کند "کتاب اگزیستانس" نوشته رو مِی است که یک روانشناس آمریکایی است.
او اکنون در ۹۳ سالگی در آمریکا مشغول به روان درمانی است
