دِرِك والكات
1930- 2017 ¡ جزيره‌ي سنت لوسيا
او در قطعاتي با زيبايي غنايي، رابطه‌ي بين گذشته‌ي تلخ و استعماري سرزمينش را با هويت پيچيده‌ي مدرن آن، از طريق مسائل مربوط به گذشته، هويت، طبيعت و خاطره بررسي مي‌كند.
درک والکات در ۱۹۹۰ «اومروس» را منتشر کرد؛ منظومه‌ای حماسی با غنای شگفت‌انگیزی که او را به شهرت بین‌المللی رساند و دو سال بعد در شصت و دو سالگی جایزه‌ی نوبل ادبیات را دریافت کرد. اگرچه شهرت جهانی والکات در اواخر عمر به دست آمد، اما او برای خوانندگان اهل کارائیب به دلیل مجموعه آثار برجسته‌ی قبلی‌اش کاملاً شناخته شده بود.
میراث استعمار
والکات در سنت لوسیا، جزیره‌ی کوچکی با زیبایی خیره‌کننده، به دنیا آمد. پدرش نقاش و شاعر بود و مادرش مدیر مدرسه‌ای که آثار کلاسیک را مرتب و مکرر می‌خواند. با وجود این که اهالی جزیره به طور گسترده به زبان فرانسوی با لهجه‌ی محلی صحبت می‌کردند این خانواده در خانه انگلیسی حرف می‌زدند. والکات به «آموزش خوب انگلیسی» خودش احترام می‌گذاشت که شامل غوطه‌ور شدن در مهم‌ترین آثار ادبی غرب می‌شد. هومر، شکسپیر، دانته، میلتون، تی. اس. الیوت، ازرا پاوند، جیمز جویس و ویلیام باتلر ییتس بیشترین تأثیرات را در او داشتند.
آثار او اغلب به زبان و قالب‌های ادبی این سنت غربی ارجاع دارد، اما همیشه به دنبال کشف ارتباط‌های منحصر به فرد ذهن خودش هم هست که بسیاری از آنها بر مسائل استعمار و هویت کارائیب و آفریقا تمرکز دارند. برای مثال منظومه‌ی «اومروس» برای بررسی مضامین مهاجرت و تبعید در یک منطقه‌ی کارائیب امروزی از «اودیسه» و «ایلیاد» هومر استفاده می‌کند (خود نام اومروس، تلفظی از اسم هومر است).
تحسین و جنجال
والکات هنوز نوجوان بود که اولین مجموعه شعرش را با قرض گرفتن دویست دلار از مادرش منتشر کرد. دو سال بعد اولین نمایشنامه‌ی خود را نوشت و روی صحنه برد. این شروع یک دوره‌ی تئاتر بود که برنده‌ی جوایزی هم شد. این آثار شامل «رؤیای کوه میمون» (۱۹۷۰)، «تی جین و برادرانش» (۱۹۷۲) و «بذله‌گوی شهر سِویا» (۱۹۷۸) بودند. والکات کارگاه تئاتر ترینیداد (۱۹۵۹) و تئاتر نمایشنامه‌نویسان بوستونی را در دانشگاه بوستون (۱۹۸۱) تأسیس کرد. با این حال، او بیشتر برای شعرهایش شناخته شد.
او در ۱۹۵۳ از دانشگاه هند غربی فارغ‌التحصیل شد و سپس به ترینیداد رفت تا به عنوان خبرنگار و منتقد کار کند. در ۱۹۶۹ زمانی که مجموعه اشعارش با عنوان «شب سبز» در ایالات‌متحده به چاپ رسید، در حرفه‌اش پیشرفتی حاصل شد. والکات از دهه‌ی ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۷ در دانشگاه‌هایی از جمله هاروارد و يیل شعر، نویسندگی خلاق و تئاتر تدریس می‌کرد. از جمله جوایز متعدد او، جایزه‌ی معتبر تی. اس. الیوت برای دفتر «حواصیل سفید» (۲۰۱۰) بود؛ آخرین مجموعه شعرش.
زندگی والکات اغلب پرتلاطم بود؛ هر سه ازدواجش به طلاق ختم شد؛ دوستی‌اش با نویسنده‌ی برنده‌ی نوبل وی. اس. نایپل به خصومتی آشکار تبدیل شد، در سال ۲۰۰۹ درخواست خود را برای پست استادی شعر آکسفورد پس گرفت و از ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۳ استاد شعر در دانشگاه اسکس شد.
دوستی و تحسین متقابل والکات و شاعران برجسته‌ای مانند شیموس هینی و جوزف برادسکی بر موقعیت او به عنوان یکی از قابل احترام‌ترین شاعران در عرصه‌ی جهانی صحه گذاشت. با این حال، او در درجه‌ی اول، «مطلقاً» خود را یک نویسنده‌ی کارائیبی می‌دانست و به زندگی و کار در سنت لوسیا ادامه داد. درک والکات در ۱۷ مارس ۲۰۱۷ در خانه‌اش درگذشت و تشییع جنازه‌ای دولتی برایش برگزار شد.
