هوانگ سوك - يونگ
متولد 1943 ¡ كره‌ي جنوبي
برجسته‌ترين نويسنده‌ي كره‌اي نسل پس از جنگ كه در رمان‌ها و داستان‌هاي كوتاه خود زندگي مردم سرزميني را كه به دليل جنگ و بازي قدرت از هم پاشيده است، شرح مي‌دهد.
هوانگ سوک - یونگ در چانگچونِ چین به دنیا آمد؛ جایی که خانواده‌اش تا ۱۹۴۵ در تبعید زندگی می‌کردند، یعنی تا سالی که زادگاه‌شان کره از سلطه‌ی امپراتوری ژاپن آزاد شد. آنها به کشوری بازگشتند که توسط اتحاد جماهیر شوروی و ایالات‌متحده تقسیم و اشغال شده بود.
هوانگ در کره‌ی جنوبی بزرگ شد و در دانشگاه دونگوکِ سئول در رشته‌ی فلسفه تحصیل کرد، اما سایه‌ی جنگ سرد بر سر وطنش و احساس از دست دادن هویت ملی برای مردمش همیشه وجود داشت. در نتیجه او فعال سیاسی شد و به کنترل کشورش از خارج، با وجود استقلال فرضی، اعتراض کرد. فعالیت‌های او باعث شد در ۱۹۶۴ مدت کوتاهی زندانی شود. هوانگ پس از خدمت سربازی در طول جنگ در ویتنام، اواخر دهه‌ی ۱۹۶۰ همه‌ی توان خود را صرف نوشتن کرد. او که در یک دیکتاتوری سرکوبگر زندگی می‌کرد، مشارکت فعال در جنبش‌های مقاومت را آغاز کرد که در ۱۹۸۰ و با قیام گوانگجو علیه حکومت نظامی به اوج رسید. او در نوشتن محتاط‌تر بود و مجموعه داستان «در جاده‌ی سامپو» و حماسه‌ی دنباله‌دار «جانگ گیل‌سان» را در ۱۹۷۴ منتشر کرد و برای نشان دادن بی‌عدالتی‌های دیکتاتوری، با استفاده از تمثیل‌ها از سانسور گریخت. هوانگ در طول دهه‌ی ۱۹۸۰ در رمان‌هايي از جمله «سایه‌ی سلاح» (۱۹۸۵) درباره‌ی جنگ ویتنام، به صورت مستقیم و با صراحت بیشتری از دولت انتقاد کرد.
عدالت خشن
هوانگ به عنوان دموکراتی متعهد امیدوار بود بتواند با ایجاد پل‌هایی بین هنرمندان شمال و جنوب، کره را متحد کند و با نقض قانون، از طریق ژاپن و چین به پیونگ‌يانگ در کره‌ی شمالی سفر کرد. او به جای بازگشت به سئول برای مواجهه با عدالت، به تبعیدی داوطلبانه در ایالات‌متحده رفت؛ جایی که در دانشگاه لانگ‌آیلند سخنرانی کرد. او مدتي را نیز در آلمان گذراند. با این حال، علاقه به وطن بسیار قوی‌تر از آن بود که بتواند در مقابل وسوسه‌ی بازگشت با وجود خطر دستگیری مقاومت کند. هوانگ در ۱۹۹۳ به کره‌ي جنوبی بازگشت و با اتهام نقض امنیت ملی به مدت هفت سال زندانی و از نوشتن محروم شد. او در زندان مورد بدرفتاری قرار گرفت و با اعتصاب غذا به آن واکنش نشان داد؛ اقدامی که حمایت سازمان‌های حقوق بشری از جمله سازمان عفو بین‌الملل و انجمن قلم آمریکا را در پی داشت. در ۱۹۹۸ فشار بر کیم دائه - جونگ، رئیس‌جمهور تازه منتخب، منجر به آزادی و عفو او پس از گذراندن پنج سال از محکومیتش شد.
نوشته‌های تاریخی و سیاسی متعدد نویسنده همچنان به بیان و توصیف حسن «بی‌خانمانی» می‌پردازد؛ فقدان و انزوای ناشی از جنگ و اشغال و ناپدید شدن و غریبگی با ارزش‌های سنتی ناشی از دوره‌ی مدرن‌سازی کشور.
