زن دیوانه ی برج اسم خودش را به یاد نمی آورد. او اسم هیچ کس را یادش نمی آمد. اصلا اسم چه اهمیتی داشت؟ نمی توانی بغلش کنی نمی توانی او را ببوسی نمی توانی تکانش بدهی تا خوابش ببرد. نمی توانی عشقت را مداوم و مداوم و مداوم تو گوشش زمزمه کنی. زمانی اسمی بود که او بیشتر از هر اسمی دوستش داشت ولی مثل پرنده ای پرواز کرد و رفت و دیگر نمی توانست برش گرداند. خیلی چیزها بودند که پرواز کردند اسم ها خاطره ها و چیزهایی که درباره ی خودش می دانست. او زمانی باهوش بود. مطمئن بود زمانی توانا بود و مهربان. آدم ها را دوست داشت و آن ها هم او را دوست داشتند. روزگاری پاهایش روی زمین بودند و افکارش توی سرش. ولی حالا پاهایش زمان درازی بود زمین را حس نکرده بودند و افکارش جایشان را به گردبادی داده بودند که همه چیز را برده بود. احتمالا برای میشه. او فقط لمس کاغذ را به یاد می آورد. گرسنه ی کاغذ بود. شب ها خواب دسته های لطیف و سفید کاغذ را می دید. خواب پرنده های کاغذی ستاره های کاغذی و آسمان کاغذی. خواب ماہ کاغذی را می دید که نورش را روی مرداب کاغذی و جنگل کاغذی و مردمان کاغذی می انداخت. یک دنیای کاغذی یک کهکشان کاغذی. خواب اقیانوس جوهر و جنگل قلم و مردابی پر از کلمه را می دید. مدام خواب همه ی این ها را می دید. البته او فقط خواب کاغذ نمی دید بلکه آن را داشت. هیچ کس نمی دانست چطور. هر روز خواهران ستاره به سلولش می رفتند و کاغذها را جمع می کردند بدون این که حتی به خودشان زحمت خواندن آن ها را بدهند. تمام نقشه های که کشیده بود و کلمه هایی که نوشته بود مچاله می کردند و دور می ریختند.