بر صندلی آئورا می نشینی، پا دراز می کنی، سیگاری آتش می زنی و لذتی احساس می کنی که پیش از این در نیافته ای، لذتی که می دانستی بخشی از توست اما تنها اکنون آن را به تمامی در میابی، رهایش می کنی، آشکارش می کنی، چرا که این بار می دانی پاسخی خواهد یافت ... گم نخواهد شد. آئورا گفته که خانم کونسوئلو منتظر توست. بعد از شام منتظر توست. اتاق ناهار خوری را ترک می کنی و شمعدان در دست از مهمان خانه و را هرو می گذری نخستین دری که می یابی در اتاق اوست. با پشت انگشت به در می کوبی اما پاسخی نمی آید دوباره می کوبی سپس در را به فشاری باز می کنی، چرا که او به انتظار توست.
با نوک پا وارد می شوی و زمزمه می کنی: خانم خانم ... صدایت را نمی شنود، چرا که در برابر دیوار پوشیده از اشیای مذهبی زانو زده است، سر بر مشت های بسته تکیه داده. از دور می بینیش آن جا در لباس خواب پشمی خشن زانو زده، سرش در شانه های باریک فرو رفته، لاغر است، حتى بى ذره ای گوشت، همچون تندیسی از قرون وسطی، پاهایش چون دو چوب خشک، ملتهب از باد سرخ.