کتاب آموری، یه داستان جذاب و قدیمی از نویسنده‌ای مهم و بزرگ که یکی از تاثیرگذارترین چهره‌های ادبیات فرانسه است: الکساندر دوما.
الکساندر دوما توی کتاب آموری به مسائل خیلی مهمی مثل عشق، مرگ، حسادت، تلاش برای معشوق و خیلی چیزهای دیگه می‌پردازه.
ماجرای داستان برمیگرده به سال هزار و هشتصد و سی و هشت. یه گروه از آریستوکرات‌های (نخبه سالارها) فرانسوی توی یه سرپناه که اطراف پاریس هستش مشغول صحبت‌اند. اون‌ها از هر مسئله‌ای حرف می‌زنند و راجع‌به هرچیز قابل بحثی، صحبت می‌کنند تا که موضوع بحث اون‌ها به عشق کشیده میشه. یه نفر از اعضای این محفل این سوال رو مطرح می‌کنه: آیا عشق باعث مرگ میشه؟ بعد از طرح این سوال هستش که یکی از مهمون‌ها به یاد یه سری نامه می‌افته. از منشی‌اش میخواد که نامه‌ها رو براش بیاره و اون از روی این نامه‌ها برخوانی کنه. این نامه‌ها شامل یه ماجرای مستند میشن که چند وقت قبل از این مهمونی آریستوکرات‌ها اتفاق افتاده؛ روایتی عاشقانه از دو نفر. روایتی که همراه شده با اشک و خنده، غم و شادی، دوری و نزدیکی.
این روایت مستند ماجرای یه مرد ثروتمند به اسم آموری هستش. آموری توی سن کم و ایام کودکی یتیم میشه و به دست یکی از دوستان پدرش به اسم موسیو دِآورینی بزرگ شده. آموری دوران کودکی و جوونی‌اش رو توی اون خونه و به دور از تنهایی میگذرونه؛ با دو دوست و هم‌بازیش: مادلن دِآورینی، دختر موسیو دِآورینی و دختری به اسم آنتوانت که اون‌هم مثل آموری یتیم شده. آموری کم کم متوجه میشه که عاشق و شیفته‌ی مادلن شده، اما این‌جا مشکلی هست؛ مادلن هم به اون دلباخته ولی آنتوانت هم شیفته آموری شده. الکساندر دوما توی این روایت جذاب عاشقانه از عشق ورزیدن، عاشقی کردن، حسد ورزیدن، دوستی و دشمنی حرف میزنه.
ما حالا این فرصت رو داریم که با ترجمه احمد مستشار و به همت نشر جامی به سراغ این شاهکار عاشقانه الکساندر دوما بریم.
بخشی از کتاب آموری نوشته الکساندر دوما میخونیم:
به راستی وقتی به گذشت زمان می‌اندیشم می‌بینم که زمان بدبختی نیز چون دوران سعادت و خوشی زودگذر است.