آیا انسان پیروز خواهد شد

پس از دریافت دکترا. از دانشگاه هایدلبرگ در سال 1922، فروم در دانشگاه مونیخ و در موسسه روانکاوی برلین در زمینه روانکاوی آموزش دید. او تمرین روانکاوی را به عنوان شاگرد زیگموند فروید آغاز کرد، اما به زودی با مشغله های فروید در مورد انگیزه های ناخودآگاه و در نتیجه نادیده گرفتن نقش عوامل اجتماعی در روانشناسی انسان مخالفت کرد. برای فروم شخصیت یک فرد محصول فرهنگ و همچنین زیست شناسی بود. او قبلاً زمانی که آلمان نازی را در سال 1933 به مقصد ایالات متحده ترک کرد، به شهرت برجسته ای به عنوان روانکاو دست یافته بود. او در آنجا با محافل روانکاوانه ارتدکس فرویدی درگیر شد. از سال 1934 تا 1941 فروم در هیئت علمی دانشگاه کلمبیا در شهر نیویورک بود، جایی که دیدگاه های او به طور فزاینده ای بحث برانگیز شد. در سال 1941 به هیئت علمی کالج بنینگتون در ورمونت پیوست و در سال 1951 به عنوان استاد روانکاوی در دانشگاه ملی خودمختار مکزیک، مکزیکو سیتی منصوب شد. از سال 1957 تا 1961 او به طور همزمان در دانشگاه ایالتی میشیگان استادی داشت و در سال 1962 به عنوان استاد روانپزشکی در دانشگاه نیویورک به شهر نیویورک بازگشت.

فروم در چندین کتاب و مقاله این دیدگاه را ارائه کرد که درک نیازهای اساسی انسان برای درک جامعه و خود انسان ضروری است. فروم استدلال می‌کرد که سیستم‌های اجتماعی ارضای نیازهای مختلف را در یک زمان دشوار یا غیرممکن می‌سازند، بنابراین هم تعارضات روان‌شناختی فردی و هم تضادهای اجتماعی گسترده‌تر را ایجاد می‌کنند.

در اولین کار مهم فروم، فرار از آزادی (1941)، او رشد آزادی و خودآگاهی را از قرون وسطی تا دوران مدرن ترسیم کرد و با استفاده از تکنیک های روانکاوی، تمایل ناشی از مدرنیزاسیون را برای پناه بردن از ناامنی های معاصر تحلیل کرد. با روی آوردن به جنبش های توتالیتر مانند نازیسم. فروم در جامعه سالم (1955) استدلال خود را مبنی بر اینکه انسان مدرن در جامعه صنعتی مصرف‌گرا از خود بیگانه و بیگانه شده است، ارائه کرد. فروم که همچنین به خاطر آثار پرطرفدار خود در مورد طبیعت انسانی، اخلاق و عشق شهرت دارد، علاوه بر این، کتاب‌هایی در نقد و تحلیل اندیشه‌های فرویدی و مارکسیستی، روانکاوی و مذهب نوشت. از دیگر کتاب های او می توان به انسان برای خودش (1947)، روانکاوی و دین (1950)، هنر عشق ورزیدن (1956)، آیا انسان پیروز شد؟ (1961، با D.T. سوزوکی و R. De Martino)، فراتر از زنجیرهای توهم (1962)، انقلاب امید (1968)، و بحران روانکاوی (1970).