کتاب «بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم» نوشته نادر ابراهیمی، یکی از عاشقانه‌های ماندگار ادبیات معاصر ایران است که با نثری شاعرانه و پراحساس، داستانی از عشق، جدایی و بازگشت را روایت می‌کند. این اثر که در سال ۱۳۴۵ منتشر شد، زندگی راوی، پسری کشاورز، و معشوقه‌اش هلیا، دختری از خانواده‌ای اشرافی، را به تصویر می‌کشد. داستان از کودکی این دو آغاز می‌شود، زمانی که در روستای ستاره‌آباد، میان بازی‌های بی‌گناهانه، عشقی پاک میانشان شکل می‌گیرد. اما این عشق، با مخالفت شدید خانواده‌ها روبه‌رو می‌شود؛ جامعه‌ای که طبقات اجتماعی را خط‌کشی کرده، نمی‌پذیرد که پسری از تبار خاک با دختری از عمارت خان پیوند ببندد.
راوی و هلیا، با شجاعتی که از نیروی عشق می‌گیرند، از زادگاهشان می‌گریزند و به چمخاله، شهری ساحلی، پناه می‌برند تا زندگی تازه‌ای بسازند. اما این رویای مشترک دوام نمی‌آورد. هلیا، که در برابر سختی‌های زندگی تاب نمی‌آورد، عقل را بر قلبش ترجیح می‌دهد و به ستاره‌آباد بازمی‌گردد. راوی اما، با قلبی شکسته و غروری زخمی، تن به بازگشت نمی‌دهد. یازده سال در غربت می‌ماند، با خاطراتی که مثل سایه دنبالش می‌آیند و شهری که روزی دوستش می‌داشت، در ذهنش زنده است. سرانجام، پس از این دوری طولانی، تصمیم می‌گیرد به زادگاهش بازگردد، نه برای هلیا، بلکه برای آشتی با خودش و خاکی که ریشه‌هایش در آن است. وقتی برمی‌گردد، با جهانی روبه‌رو می‌شود که دیگر آشنایی ندارد: مادرش از غم دوری او مرده، پدرش او را نمی‌پذیرد و هلیا گویی هرگز وجود نداشته است.
ایده اصلی کتاب، درهم‌آمیختگی عشق به معشوق و عشق به زادگاه است. نادر ابراهیمی با زبانی لطیف و پر از تصاویر شاعرانه، نشان می‌دهد که عشق چگونه می‌تواند انسان را به اوج ببرد و سپس به خاک بکشد. راوی در تک‌گویی‌هایش، با هلیا سخن می‌گوید، اما این گفت‌وگوها بیش از آنکه خطاب به او باشند، بازتابی از درون آشوب‌زده خودش‌اند. بازگشت او به شهر، نه پایان خوش قصه، بلکه آغازی برای مواجهه با واقعیت تلخ زندگی است. کتاب از سه بخش تشکیل شده: «باران رؤیای پاییز»، «پنج نامه از ساحل چمخاله به ستاره‌آباد» و «پایان باران رؤیا»، که هر کدام تکه‌ای از این پازل احساسی را کامل می‌کنند.
این کتاب بیشتر برای بزرگسالان (20 تا 40 سال) مناسب است که تجربه‌ای از عشق، از دست دادن یا حسرت گذشته داشته باشند. نثر شاعرانه و مضامین عمیق آن برای خوانندگان جوان‌تر ممکن است سنگین باشد، اما هر که به ادبیات عاشقانه و تأمل در روابط انسانی علاقه‌مند باشد، از آن لذت می‌برد.
از کتاب‌های مشابه می‌توان به «شازده کوچولو» نوشته آنتوان دو سنت اگزوپری (عشق و جدایی)، «عشق در زمان وبا» از گابریل گارسیا مارکز (عشق پایدار و انتظار) و «یک عاشقانه آرام» خود نادر ابراهیمی (عشق و زندگی روزمره) اشاره کرد.
مطالعه این کتاب چه فوایدی برای شما دارد:
اول، با نثر شاعرانه‌اش، حس زیبایی‌شناسی و تخیل را تقویت می‌کند. دوم، به خواننده کمک می‌کند تا با احساسات پیچیده مانند عشق و دلتنگی کنار بیاید. سوم، نگاهی عمیق به تأثیر گذشته بر حال ارائه می‌دهد و انسان را به تأمل درباره ریشه‌هایش دعوت می‌کند. این اثر، تجربه‌ای است که قلب و ذهن را همزمان به لرزه درمی‌آورد.