واقعیت این است که وقتی کسی به دیگری اهانت می کند نشان می دهد که هیچ حرف درست و واقعی ندارد که علیه او بیان کند و گرنه علت آن را بیان می کرد و با خیال آسوده نتیجه گیری را به شنوندگان وا می گذاشت. اما بر عکس نتیجه را عرضه می کند و از ارائه ی مقدماتی که به آن نتیجه منجر شده است، در می ماند، به این امید که مردم بپندارند به منظور کوتاهی سخن چنین کرده است.
هر قدر که به دست آوردن شهرت دشوار است، نگهداری آن دشوارتر است. شهرت از این بابت هم بر عکس آبروست، آبرو به هر کس، حتی به عنوان اعتبار داده می شود، اما باید آن را نگاهداشت. اما تکلیف درست همین است، زیرا با یک کردار ناشایست آبرو برای همیشه از دست می رود اما شهرت در واقع هرگز از دست نمی‌رود، زیرا عمل یا اثری که شهرت به وسیله ی آن کسب شده است همیشه ثابت است و شهرت برای بانی آن باقی می ماند، حتی اگر شهرتی دیگر به آن اضافه نشود.
شهرت چیزی جر مقایسه ی یک فرد با دیگران نیست. بنابراین ماهیتاً امری نسبی است و در نتیجه، فقط ارزش نسبی دارد. زیرا اگر دیگران مانند فرد مشهور باشند، شهرت او کاملا از میان می رود. ارزش مطلق، فقط از آن چیزی است که آدمی در هر شرایطی واجد آن است. یعنی آن چه به طور مستقیم و ذاتا در خود دارد بنابراین، داشتن قلبی بزرگ و ذهنی بزرگ، ارزش مطلق است.