زندگی نامه های ماکسیم گورکی مهم ترین بخش نوشته هاشو تشکیل میدن و او در واقع عمق فکری و حساسیت و درکش نسبت به دنیای اطراف رو با نگاه تیزبین و زبون برنده ش توی این کتاب های اتوبیوگرافی گونه ش نشون میده که در واقع سه کتاب هستن: دوران کودکی، در جستجوی نان و دانشکده های من. دوران کودکی اولین و به قولی بهترین قسمت از سه گانه گورکیه که زندگی گورکی رو از سه سالگی تا یازده سالگی توصیف میکنه. داستان با مرگ پدر گورکی شروع و با مرگ مادرش تموم میشه و سیاهی زندگی و سختی هایی رو که گورکی تحمل کرده و به طرز هولناکی تکان دهندس رو نشون میده. ماکسیم کودک که هنوز باید مشغول بازی کردن با بچه های هم سن و سالش باشه یکدفعه ای با ضربه های محکم زندگی و مسائلی رو به رو میشه که هضمشون برای هر کسی توی هر سنی سخت و دردناکه، چه برسه به یک بچه. گورکی توی اون دوره با پدربزرگ و مادربزرگش زندگی میکنه و شاهد تغییرات اساسی توی جامعه روسیه تزاریه. پدربزرگ گورکی، بازرگانی خرده پاس و کارگاه رنگرزی داره و گورکی با توصیف وضع اقتصادی پدربزگش، فروپاشی خانواده ی قشر پایین رو توی روسیه و وابستگی عوامل اقتصادی به عمیق ترین مفاهیم بشری رو به تصویر میکشه. گورکی توی این کارش بر خلاف اکثر نوشته های خودش تا حد امکان یه مشاهده گر هنرمند میمونه و سعی نمیکنه که دیدگاه های سیاسی خودش رو به خورد خواننده بده و از این لحاظ کتاب دوران کودکی جایگاه ممتازی رو بین آثار گورکی و ادبیات کلاسیبک روسیه داره. همه ی افراد خانواده گورکی که در واقع نمادی از روسیه در لایه های پایین جامعه س هم نقاط قوت دارن و هم نقاط ضعف و هنرمندی گورکی اینه که بدون تعصب همه ی این ویژگی های روانشناسی رو به زیبایی و مهارت نشون داده.