انسان اولیه با درون گرایی‌اش چنان تأثیر عمیقی بر ما داشته است که باید از مدت‌ها پیش حدس می‌زدم که اسطوره، به چیزی وابسته به روح و روان اشاره دارد. دانش او درباره‌ی طبیعت لزوماً پوششی برای فرآیندی روانی و ناخودآگاه است. اما همین حقیقت که فرآیند ذکر شده، ناخودآگاه است، بر ما مشخص می‌سازد که چرا هنگامی که انسان تلاش می‌کرد تا اسطوره‌ها را تشریح کند، به همه چیز فکر می‌کرد جز به روان. انسان به سادگی نمی‌دانست که روان شامل همه‌ی تصویرهایی است که باعث به وجود آمدن اسطوره شده‌اند، و ناخودآگاه ما، بازیگری است که در درامی درونی نقش آفرینی می‌کند و رنج می‌برد، درامی که انسان اولیه به کمک قیاس‌هایی که با فرآیندهای کوچک و بزرگ طبیعت انجام می‌داد، آن را کشف کرد.
لنی به والن اشتاین می‌گوید: «ستاره‌های سرنوشتت در سینه‌ات هستند.» اگر ما کمی درباره‌ی اسرار دل انسان بدانیم، می‌فهمیم که آن عبارت، هر طالع بینی را راضی و خرسند می‌کند.