هزار توی آبی فضایی دست ساز با سقفی کوتاه و دیوارهایی ضدآب بود. این بنای پیچ در پیچ چهار در ورودی و خروجی داشت که هر کدام در یکی از دیوارهای بیرونی جای گرفته بودند از مرکز اتاق که قرار بود من را آن جا قرار دهند پنج یا شش دقیقه طول می کشید تا بدون این که گم شویم راه را پیدا کنیم. در آزمون باید سنگی را که نصف خودم وزن داشت نیز به این طرف و آن طرف می کشیدم با وجود این سنگ برای پیدا کردن در به هشت یا نه دقیقه وقت احتیاج داشتم.
اما مسئله فقط این نبود. در مدتی که همراه سنگ به دنبال در خروجی می گشتم باید با جریان آب هم دست و پنجه نرم می کردم همین که مبارزه شروع می شد تلمبه هایی مخصوص آب های زیرزمینی را به درون هزارتو هدایت می کردند طوری که تا سقف آن جا پر از آب می شد ورود آب حرکت را کندتر و سخت تر می کرد به همین دلیل پیدا کردن در خروجی یک ربع طول می کشید و اگر در این مدت در را پیدا نمی کردم به دردسر بزرگی دچار می شدم چون درست بعد از هفده دقیقه همه جای هزارتو تا سقف پر از آب می شد. وينز گفت خیلی مهم است که وحشت نکنی.
ما به قسمت پایین تر به هزارتویی تمرینی رفتیم که شبیه هزارتوی اصلی بود. مسیرهای آن جا همان مسیرهای هزار توی آبی نبودند. دیوارهای هزارتوی آبی مدام جابه جا می شدند طوری که نقشه راهروها هر لحظه تغییر می کرد اما باز هم تمرین خوبی بود وینز ادامه داد: علت شکست اکثر کسانی که در این هزار تو از پای درآمده اند ترسشان بوده است. بالا آمدن آب و کندی و سخت شدن حرکت ممکن است خیلی وحشتناک باشد اما تو باید با ترست بجنگی و همه ی حواست را روی نقشه ی این راه ها متمرکز کنی. اگر تحت تأثیر آب قرار بگیری تحملت را از دست می دهی و آن وقت دیگر کارت تمام است.