روسو در رساله ی خویش ضمن بدگویی های زیرکانه ای به طبقه تحصیل کرده و ممتاز، اظهار عقیده کرده است که تمدن بیشتر موجب شر است تا خیر. بسیاری از بیداد گری ها از آن جا ناشی شده است که ما اجازه داده ایم فکر ما بر قلب ما حکومت کند. هر قدر درباره ی جهان معلومات بیش تر حاصل می کنیم به تصاحب آن تشنه تر می شویم. بدین سان جاه طلبی طبقات تحصیل کرده و تربیت یافته به اسارت و بندگی توده های بیسواد و جاهل منتهی می شود. روسو معتقد بود که دانش و تقوی با یکدیگر سازگاری ندارند. هر دانشی بر اثر یک هدف و منظور پستی پیدا آمده است. علم ستاره شناسی از طالع بینی سر بر آورده که هدفش به کار گماردن ستارگان در راه مقاصد خصوصی و شخصی است. فصاحت از سیاست برخاسته است و هدف سیاستمداران این است تا به مردمی که کمتر متجاوزند سلطه و آقایی کنند. حساب و هندسه زاییده ی حرص و آزمندی ما در تصاحب مال و ثروت است و همچنین حتی فن چاپ معجون خواب آوری است که توانگران برای تسکین فقرا و آرام کردن شورش ها و غلیان آنها ابداع کرده اند.
در میان فیلسوفان مثلی رایج است که می گویند: هر جا مردمان فهمیده و با سواد پا گذارند، درستکاران و شرافتمندان ناپدید می شوند.