کلاوس مان، تا آخر عمرش نتونست از زیر سایه شهرت و اعتبار پدرش، توماس مان، بیرون بیاد و به همین خاطر، نوشته¬های او هیچ وقت به اندازه¬ای که ارزش داشتند قدر ندیدند. با اینکه کلاوس از همون دوران کودکیش وارد محافل روشنفکری شد، اما همین زیر سایه بودن باعث شد برخلاف تصوری که معمولا از زندگی فرزندان خونواده¬های معروف داریم، زندگی شخصی پر از درد و تنهایی داشته باشه. اما روح بزرگ کلاوس باعث شد که اون صرفاً آدمی غوطه¬ور تو رنج نباشه و مثل هر هنرمند بزرگ دیگه¬ای از دردش به عنوان ماده اولیه¬ای برای خلق یه اثر هنری استفاده کنه و به خاطر همین هم کلاوس بر خلاف پدرش، توماس مان بزرگ، بیشتر گرایشش به سمت تئاتر بود و در عین حال با روحیه¬ای بیدار جایگاه خودش¬ رو توی تقویم تاریخ پیدا کرد. کلاوس مان، از جمله اولین نویسنده¬هایی بود که خطر رشد ایده¬های ناسیونالیسمی و ظهور نازیسم و فاشیسم رو به کل دنیا نشون داد. مان توی سال 1933 بعد از آتش زدن مجلس آلمان توسط هیتلر، دست به تبعیدی خود خواسته زد و سال¬ها توی کشورهای مختلف سرگردان بود، یکبار خودکشی کرد، اما در نهایت تبعه ایالات متحده آمریکا شد. ماجرای رمان مفیستو، براساس رویدادی واقعی و برگرفته از زندگی یکی از هم گروهی¬ها و دوست¬های کلاوس مانه. فاوست نویسی، سبکی از قصه¬گوی‌یه که راوی آدم¬های‌یه که به خاطر رسیدن به جاه و مقام روح خودشون¬رو به شیطان می‌فروشن، اما در نهایت به خاطر همین معامله، زندگیشون به تباهی می‌رسه. سبکی از داستان¬نویسی که تو قرون وسطی پا گرفت و توی قرن هیجدهم و با فاوست گوته به اوج خودش رسید. اما کلاوس مان با نگاهی تازه به این فرمول کهنه سعی کرده بیانیه¬ای علیه نازیسم و فاشیسم و اعمال ضد انسانی این دیدگاه سیاسی داشته باشه. مفیستو داستان پیشرفت شغلی هنرمندی توی مدت ده ساله، بازیگر تئاتری که برای پیشرفت شغلی خودش با نازی¬ها متحد می‌شه و اما در نهایت همین پیمان باعث نابودی نه تنها شغل او، بلکه کل زندگیش می‌شه.