هری مدت زیادی از آخرین هفته ی تعطیلات را به تفکر درباره ی معنای رفتار مالفوی در کوچه ی ناکترن گذراند. آن چه بیش از همه او را نگران می کرد حالت رضایتمندانه ی چهره ی مالفوی در زمان خروج از فروشگاه بود چیزی که مالفوی را تا آن حد شادمان کرده بود هر چه بود نمی توانست خبر خوشی باشد. اما آن چه هری را اندکی آزرده می کرد این بود که رون و هرمیون هیچ یک به اندازه ی خودش درباره ی فعالیت های مالفوی از خود کنجکاوی نشان نمی دادند یا دست کم به نظر می رسید که پس از چند روز از صحبت درباره ی آن خسته شده اند.
هرمیون که زیاد حوصله نداشت گفت بله من که قبول دارم قضیه مشکوکه.
او لب پنجره ی اتاق فرد و جرج نشسته پاهایش را روی یکی از کارتن های مقوایی گذاشته و تنها به اکراه سرش را از نسخه ی جدید کتاب ترجمه ی پیشرفته ی طلسم هایش بلند کرده بود او در ادامه ی حرفش گفت ولی مگه با هم به توافق نرسیدیم که علتش خیلی چیزها می تونه باشه؟
رون که سرگرم صاف کردن تراشه های خمیده دم جاروی دسته بلندش بود با بی توجهی گفت شاید دست غرورانگیز شو شکسته اون دست چروکیده هه رو یادتونه که مالفوی داشت؟
هری برای هزارمین بار پرسید
منظورش چی بود که گفت یادت نره اون یکی رو برام نگه داری؟ به نظر من رسید که انگار بورگین از اون چیزی که شکسته یکی دیگه داره و مالفوی هر دوتاشو می خواد.