کتاب «درمان شوپنهاور» نوشته‌ی اروین یالوم، رمانی است که با چاشنی فلسفه و روان‌درمانی، ذهن خواننده را به سفری عمیق و خیال‌انگیز می‌برد. این اثر، مانند تابلویی نقاشی شده با قلم‌موی احساس و منطق، داستان زندگی جولیوس هرتزفلد، روان‌درمانی که با بیماری لاعلاج روبه‌رو شده، و فیلیپ اسلیت، فیلسوفی گوشه‌گیر و شاگرد شوپنهاور را در هم می‌آمیزد. یالوم با زیرکی، افکار تاریک و عمیق آرتور شوپنهاور، فیلسوف بدبین آلمانی، را به‌عنوان نخ تسبیح داستان به کار می‌گیرد و پرسش‌هایی درباره‌ی معنای زندگی، مرگ و روابط انسانی مطرح می‌کند.
داستان از جایی آغاز می‌شود که جولیوس، پس از آگاهی از مرگ قریب‌الوقوعش، تصمیم می‌گیرد زندگی‌اش را بازبینی کند. او به سراغ فیلیپ می‌رود، بیماری قدیمی که سال‌ها پیش درمانش را نیمه‌کاره رها کرده بود. فیلیپ، مردی سرد و متکی به فلسفه‌ی شوپنهاور، معتقد است که زندگی رنجی بی‌پایان است و تنها با انزوا و دوری از خواسته‌ها می‌توان به آرامش رسید. اما جولیوس او را به گروه‌درمانی دعوت می‌کند تا شاید در میان آدم‌های واقعی، پوسته‌ی سخت فلسفی‌اش ترک بردارد. اینجا، یالوم با طنزی تلخ و نگاهی ژرف، نشان می‌دهد که چگونه ایده‌های شوپنهاور درباره‌ی اراده، رنج و تنهایی در زندگی روزمره‌ی آدم‌ها نمود پیدا می‌کنند.
یکی از نکات برجسته‌ی کتاب، تقابل بین بدبینی شوپنهاوری و امید روان‌درمانی است. جولیوس، با باور به قدرت ارتباط انسانی، سعی می‌کند به فیلیپ و دیگر اعضای گروه نشان دهد که زندگی، حتی با تمام سیاهی‌اش، می‌تواند از طریق عشق و همدلی روشن شود. شوپنهاور در این میان، نه فقط یک فیلسوف، بلکه شخصیتی است که سایه‌اش روی صفحه‌ها می‌رقصد و با صدای بلند می‌گوید: «رنج، ذات زندگی است.» اما یالوم این ایده را به چالش می‌کشد و می‌پرسد: آیا نمی‌توان در دل این رنج، معنایی یافت؟
این کتاب برای بزرگسالان بالای ۲۵ سال مناسب‌تر است، زیرا نیازمند درک عمیق‌تری از زندگی، مرگ و پرسش‌های وجودی است. خوانندگان جوان‌تر ممکن است با لایه‌های فلسفی و احساسی آن کمتر ارتباط برقرار کنند، اما برای کسانی که به تأمل درباره‌ی هستی علاقه دارند، این اثر مانند کلیدی به درهای بسته‌ی ذهن است.
از کتاب‌های مشابه می‌توان به «وقتی نیچه گریست» (باز هم از یالوم)، «بیگانه» اثر آلبر کامو، و «تهوع» نوشته‌ی ژان‌پل سارتر اشاره کرد که همگی با فلسفه و درون‌نگری گره خورده‌اند.
مطالعه‌ی «درمان شوپنهاور» مانند قدم زدن در جنگلی مه‌آلود و پر رمز و راز است. انگار واقعا در جلسه ای با یک روان شناس خبره نشسته اید. این کتاب شما را به فکر کردن درباره‌ی مرگ و زندگی دعوت می‌کند، اما نه با ترس، بلکه با شجاعت. به شما یاد می‌دهد که چگونه در میان تاریکی‌ها، نورهای کوچک معنا را بیابید و از رابطه‌های انسانی به‌عنوان مرهمی برای زخم‌های وجودی استفاده کنید. این اثر، با روایتی خلاقانه و پر از دیالوگ‌های تکان‌دهنده، ذهن و قلب‌تان را همزمان به چالش می‌کشد و شاید، فقط شاید، شما را کمی به خودتان نزدیک‌تر کند.