من و استادم

برشی از کتاب؛ می گویند در بهشت درختی است که شبیه هیچ کدام از درخت های روی زمین نیست. شاخه هایش شفاف است. ریشه اش به جای آب از زیر زمین شیره می مکد و تنه اش انگار که با یخ پوشیده شده باشد، می درخشد. بر روی هرکدام از برگ های این درخت، نام یک انسان نوشته شده است. سالی یک بار در ماه شعبان، در شبی که روز چهارم را به پنجم گره می زند، همه ی فرشتگان در اطرافش جمع می شوند، طنابی می شوند همه با هم بال می زنند. طوفانی قدرتمند که شاخه ها را به لرزه درمی آورد به پا می کنند. بعضی برگ ها آرام جدا می شوند، شروع می کنند به ریختن، گاهی طول می کشد تا برگی یر روی زمین بیافتد. گاهی هم در یک چشم به هم زدن می افتد روی زمین. در لحظه ی افتادن یک برگ بر روی زمین، انسانی که نامش بر روی آن برگ نوشته شده است، آخرین نفسش را می کشد....