مسیح یک شاعر بود که برای چشمان ما می دید و برای گوش های ما می شنید. کلمات بی صدای ما روی لبانش بود و انگشتانش آن چه را که ما نمی توانستیم لمس کنم حس می کرد. از دل او گنجشکان آواز خوان بی شماری پر می کشیدند برخی به جنوب و برخی به شمال، شکوفه های لطیف دامنه های تپه ها گام های او را به سوی آسمان ها همراهی می کردند.
بارها او را دیدم که خم میشد تا برگ های گیاهان را لمس کند و در دلم صدایش را می شنیدم که به آن ها می گفت ای آفریدگان سبز کوچک شما تا ملکوت همراه من خواهید بود چنان که درخت های بلوط، بیان و صنوبر لبنان با من خواهند بود. او هر چیز زیبایی را که در عالم هستی وجود داشت دوست می داشت صورت های شرمگین کودکان و درختان اسپند و کندر جنوب لبنان را. او یک انار یا پیاله شرابی را که با دوستی به او تقدیم می شد دوست می داشت و برایش مهم نبود که آن از جانب غریبه ای در کاروان سراست یا میزبانی ثروتمند.
شکوفه های بادام را دوست می داشت یک بار دیدم که آن ها را با دست خوش جمع می کرد و چهره اش را در آن می پوشاند. مثل این که می خواست با عشق و محبت خود همه ی درختان جهان را در آغوش بگیرد.
او دریاها و آسمان ها را شناخته بود و از مرواریدهایی که درخشش خود را از این نور نگرفته اند و ستارگانی که بر فراز شب های ما ایستاده اند سخن ها گفت. کوه ها را همچون عقاب ها و دشت ها را همچون گیاهان و جویبارها می شناخت.