رومن گاری در روسیه به دنیا آمد ولی در سن دوازده سالگی همراه مادرش به فرانسه مهاجرت کرد.
او نویسنده،فیلم نامه نویس،کارگردان،خلبان و دیپلمات بود.
کتاب زندگی پیش رو را با نام دیگری چاپ کرد این کتاب از زبان پسری عرب و یتیم به نام مومو نوشته شده او که کودکی بدون شناسنامه است از سه سالگی با پیرزنی به نام مادام رزا زندگی می کند.
مادام رزا زنی یهودی است که در زمان جنگ در اردوگاه آشویتز بوده و توانسته از آنجا فرار کند و جان سالم به در ببرد.
مومو می گوید تا آنجا که به یاد دارد با مادام رزا زندگی کرده در طبقه ی هفتم یک ساختمان بدون آسانسور، او بیشتر از سنش می فهمد و سنبلی از عشق و وفاداری است.
شاید در نگاه اول خواننده بیشتر توجه اش به درد و رنج یک کودک محروم‌ جلب شود اما اگر عمیق تر نگاه کنیم و به کل داستان دقت کنیم انسان هایی را می بینیم که در جامعه هیچ جایگاهی ندارند کسی آنها را به رسمیت نمیشناسد.آنها از همه سو ترک شده اند و مشکلاتشان نادیده گرفته می شود.
در کتاب جمله ای است که می گوید: توی دنیا آنقدر بی توجهی زیاد است که مجبور به انتخاب هستیم و این جمله چه دردناک است که ما بین بی توجهی های دنیا باید انتخاب کنیم که کدام را می پسندیم.
مومو که بزرگترین ارزو و خواسته اش یک زندگی معمولی است اما از آن محروم است.
در داستان به موضوع مهاجرت هم پرداخته شده و نسل دوم مهاجران که مجبور به انجام کارهای پایین با دستمزد کم هستند و بدون اینکه امیدی به بهبود شرایط خود داشته باشند در رنج زندگی می کنند.
این کتاب به علاقمندان موضوعات اجتماعی و کسانی که داستان های انسانی را دوست دارند توصیه می شود.