صبح روز بعد در شرایطی متفاوت لئو باید هنگام بالا رفتن از پله های انستیتو اسپنسر احساس خواب آلودگی می کرد. تا دیر وقت بیدار مانده بود و زمانی که وارد سالن کلاسیک شد اسمیتی را دید که زیر چشم هایش گود افتاده بود و کانی هم تلاش می کرد خمیازه هایش را پشت دستش پنهان کند. ولی لئو اصلا احساس خستگی نمی کرد تمام شب به کلمات خانم سنت جیمز فکر کرده بود و حالا به خاطر همه چیز هیجان زده بود؛ افتتاحیه ی نمایشگاه در روز بعد و از آن مهم تر آمدن آقای لایل به استودیو و این که می توانست نسخه ی خودش از اژدهای سبز را برای اولین بار نشانش بدهد. البته لئو می دانست که هیچ وقت نمی تواند جزئیات پیچیده ی نقاشی ای را که استادی صدها سال پیش خلق کرده بود کپی کند ولی با روش خاص خودش قدردانی اش را نشان داده بود تصمیم گرفته بود به جای کپی کردن جزئیات پر آب و تاب نقاشی از آن ها اقتباس کند. اژدهایش با رنگ سبز و طلایی زنده روی بوم می درخشید هم متفاوت بود و هم شبیه نقاشی اصلی. از همه بهتر این که حالت چشمان اژدهایش را دوست داشت؛ این بار غمگین و ظالم نبود بلکه شفاف و قدرتمند بود. کانی از بالای شانه ی او نگاهی به نقاشی کرد و گفت خوبه. خیلی خوبه شاید بهترین کاریه که تا حالا انجام دادی.
لئو با تعجب به او نگاه کرد کانی آدمی نبود که الکی از کار دیگران تعریف کند تشویق او دو برابر ارزش داشت.
اسمیتی گفت خوب چیه؟ عالیه
جک که آن طرف استودیو با حرارت رنگ و روغن را روی بومش می کشید گفت آقای لایل حتماً تحت تأثیر قرار می گیره.