رفتم کنار پنجره هوا آفتابی بود اما باد می وزید و شاخه ها و برگ های درخت ها را به این طرف و آن طرف می کشید. نه درختی که مثلا دست نوازشی بر سر درخت ها کشیده باشد جوری بود که آدم فکر می کرد هر لحظه ممکن است تنه ها کم بیاورند و شاخه ها بشکنند. این طور مواجه شدن با مرگ هیچ عادلانه نیست آدم یا باید در جا بمیرد و خلاص یا باید درست و حسابی فرصت داشته باشد برای مردن آماده شود و این شکل نه این و نه آن اصلا قابل قبول نیست. همه ی زندگی آدم را شبیه می کند به یک مهمانی نیمه کاره. وقتی در جا می میری مرده ای و تمام اما این جوری که پری خانم دارد با مرگ دست و پنجه نرم می کند این که تا شش ماه پیش سالم بوده باشی و حالا محتضر و منتظر یک جور تجربه ی مدام مردن است. انگار گفته باشند کارت تمام است بیا بایست توی صف تا نوبتت برسد کارت را یکسره کنیم. انگار دم و دستگاه جهان ناگهان یادش افتاده باشد کار تو یک نفر از قلم افتاده و بخواهد هول هولکی آن را انجام دهد و بچپاندت توی صف. هیچ هم حواسش نباشد که هر چیزی حتی مردن گرم کردن و سرد کردن لازم دارد. زندگی هایی که به چنین مرگ هایی ختم می شوند ناتمام به نظر می رسند و حالا پری خانم تمام قد ایستاده در آستانه ی ناتمامی. موبایل نگار دوباره داشت زنگ می زد.
صدای پری خانم پیچید توی سرم.
ما نمی میریم. وقتی تو ما رو می نویسی ما برای همیشه زنده می مونیم.