وقتی دشت و دمن را ترک کرده ایم و باز خود را در خیابان ها می بینیم روز در نظرمان تیره است. گویی سقف آسمان کوتاه است. مثل سالن های تئاتر که غم بارند و تاریک ماتزا باز با لذت در پر پیچ و تاب ترین خیابان ها غوطه خورد از سر و صدا مست شد. صدا و هیاهوی خیابان سر مستش کرد او را به خود آورد و به جهانش بازگرداند. خیلی سریع تمام آدم هایی را که از کنار کالسکه می گذشتند از نظر گذراند همه مانند شخصیت های نمایش های سایه بازی در نظرش سرد و بی رمق و بی احساس بودند. برای اولین بار بود که با تعجب فقر و فلاکت را دید که با پاهای برهنه در پیاده روها قدم می زد. با نفرتی در دل و لبخندی بر لب گویی می خواست با آن سوراخ های لباسش را پنهان کند. جمعیت را دید که به کافه ها و سالن های تئاتر می روند و تمام آن دنیای بردگان و اربابان را دید که چون بالاپوشی رنگی در روز رژه همه جا خود نمایی می کند. تمام این ها در نظرش نمایشی عظیم بود. سالن تئاتری وسیع با قصرهای سنگی با مغازه های نورانی با لباس های رسمی با همان مسخره بازی ها با عصاهای مقوایی و سلطنت های یک روزه. این جا دلیجان رقاصه ای به مردم گل می پاشید و آن جا مردی از گرسنگی جان می داد و تلی از طلا را پشت شیشه ها می دید. همه جا خنده و اشک همه جا ثروت و فقر همه جا فسق که به تقوا ناسزا می گفت و بر صورتش آب دهان می انداخت مانند شال مندرس دخترکی بدکاره که به بالا بوش سیاه کشیشی می گرفت.
در شهرهای بزرگ هوایی فاسد و مسموم هست که گیج و بیهوش تان می کند. چیزی سنگین و مضر مانند آن مه های تیره ای که شب ها بر تمام شهر سایه می افکند.