هنگامی که خانوادۀ جونز به خانه جدیدشان رسیدند هوا
تاریک شده بود. سایهٔ بزرگی روی پله ها افتاده بود که کمی جلوتر مشخص شد به دلیل حضور خبرنگاران و گزارشگران است. گویا قرعه کشی مونتگمری خبری ملی بوده است. جلوتر که رفتند موج سؤالات به سمتشان سرازیر شد. مایکل سعی داشت به تمام سؤالات آن ها پاسخ دهد، ولی نتی با گفتن ببخشید اجازه می دین رد بشیم؟ رفتار معقولانه تری داشت و اگر کسی به او تنه می زد به گفتن «اوه» بسنده می کرد. آن ها با صدای بلند می پرسیدند الان چه احساسی دارین؟ از کجا می آین؟ زنی بازوی پراپرتی را گرفت و گفت دخترکوچولو بهمون بگو کتاب محبوبت چیه؟
برای پراپرتی دروغ گفتن به خانواده اش به اندازه کافی سخت بود دیگر نمی خواست به آن جمعیت هم دروغ بگوید. بنابراین با صدای بلندی گفت ببخشید. و بازویش را از دست آن زن بیرون کشید او را کنار زد و زنگ را فشار داد. در صدایی کرد و بلافاصله باز شد هر سه قدم به داخل ساختمان گذاشتند و در پشت سرشان بسته شد. سکوت محض به یکباره همه جا را فرا گرفت. اتاقی که در آن ایستاده بودند گرد بود دیوارهای چوبی تیره داشت فرش نرمی کف آن پهن شده بود و سقف زیبای آن بسیار بلند و از جنس مرمر بود. اتاق پر از صندلی های راحتی و چراغ های مطالعه بود؛ دقیقاً فضایی درخور یک کتاب فروشی اما به ظاهر کتابی در آن نبود.
پراپرتی در نور چراغ دوازده تا در دید که همگی از چوب ماهاگونی بودند و به فاصله های یکسان در اطراف اتاق قرار داشتند البته با حساب در ورودی سیزده تا می شدند. او حدس زد که کتاب ها باید پشت آن درها قرار گرفته باشند. بوی کتاب همه جای اتاق را فرا گرفته بود پس آن ها جایی در همان نزدیکی بودند.