کتاب پریشانی‌های ترلس جوان، یه شاهکار بزرگ و کتابی مهم از روبرت موزیل نویسنده اتریشی الاصل هستش. این کتاب حالا با ترجمه محمود حدادی مستقیم از زبان آلمانی و به همت نشر فرهنگ نو منتشر شده. قبل‌تر این کتاب به عنوان آشفتگی‌های ترلس جوان، با همین ترجمه از نشر بازتاب نگار منتشر شده بود و حالا با چند سال غیبت دوباره این فرصت رو داریم که به سراغ شاهکار روبرت موزیل بریم.
این کتاب به ماجرای روزهای نوجوانی ترلس می‌پردازه. ترلس توی جامعه‌ای سرکوب‌گر، آزارگر و پر از شیادی زندگی می‌کنه. ترلس، پسری جوون که توی مقطع دبیرستان تحصیل می‌کنه و به دست همکلاسی‌های آزارگرش حسابی شکنجه میشه‌.
روبرت موزیل به خوبی و با موشکافی و نگاه تیزبینانه نشون میده که پشت رفتار پر از متانت جامعه، چه خشونت و نیروی سرکوبی پنهان شده.
روبرت موزیل قبل از نوشتن این کتاب، که اولین کتابش هست، توی دنیای فلسفه فعالیت داشت. ایده نگارش این کتاب، ذهن‌اش رو مشغول کرده بود. اما به این دلیل که تجربه نگارش رمان نداشت از نوشتن این کتاب سر باز میزد. اما بعد از مدتی متوجه شد که کسی حاضر به نوشتن این کتاب نیست، پس خودش دست به کار شد و اولین رمان خودش رو نوشت‌.
این کتاب در ابتدای قرن پر از مصیبتِ بیستم نوشته شده. روبرت موزیل که نگاهی تیزبینانه به جامعه و مردم‌اش داشت، با توجه به نکاتی که از چشم تیزبین پنهان نمیمونه، راهی که قرن به سمتش میرفت رو به نحوی پیش‌بینی کرد. روبرت موزیل با توصیف یه جامعه خشن که مهربانی، خرد، اخلاق، زیبایی و هرگونه خوبی ازش رو پنهان کرده و جای خودش رو به حماقت، ناهنجاری، زشتی و شر داده، داستان پسری جوون رو روایت می‌کنه که تربیت غلط و بد، نه تنها اون رو به نابودی کشونده، بلکه جامعه‌ای رو خلق کرده که ماحصلی به جز ویرانی و زشتی نداره.
وقوع جنگ‌های جهانی و مصیبت‌های قرن بیستم، تاییدی هستش به نظریات این نویسنده بزرگ.
یه جایی از کتاب پریشانی‌های ترلس جوان میخونیم:
اما بهای این تصمیم اشک و آه بسیار بود. زیرا درست از لحظه‌ای که دروازه این آموزشگاه شبانه ‌روزی بی‌برگشت و قطعی در پشت سر این پسر بسته شد، چنان دلتنگی وحشتناکی وجودش را گرفت که نه درس و نه بازی بر چمن‌های پُرپشت و وسیع حیاط بندش می‌کرد، نه دیگرسرگرمی‌هایی که آموزشگاه در اختیار دانش‌آموزان خود می‌گذاشت. به هیچ‌کدام ذوقی نشان نمی‌داد. همه‌چیز را گفتی از پس یک پرده می‌دید، و حتی در میانه روز هم به ‌زحمت می‌توانست این بُغض سمج را در گلویش فرو بخورد. شب‌ها همیشه بر بستری از اشک به خواب می‌رفت.