«پسر!»
مامان بزرگ این کلمه را واقعاً با عصبانیت از پشت سرم گفت.
برگشتم و دیدم که صاف نشسته چشمان مسی اش گشاد شده و گوش هایش به عقب و جلو تکان می خورند. انگار سعی داشت چیزی را بشنود. شیپور گوشی قدیمی اش را از کنار تخت برداشت و روی یکی از گوش هایش گذاشت دیدم تمرکز کرده و چین و چروک صورتش بیشتر شده پرسیدم چی شده؟
آرام گفت: «هیسسس» دوباره آه کشید فکر کنم شنیدم. سپس خودش را از تخت بیرون کشید شیپور گوشی اش را روی زمین انداخت و با قدم های سنگین به سمت پنجره رفت مامان بزرگ اگر دلش می خواست می توانست خیلی تند راه برود اما معمولاً این اتفاق فقط زمانی می افتاد که برای گرفتن پس مانده غذاها تلاش می کرد.
دویدم و جلوی پنجره کنارش ایستادم چی؟ با فانوس های شیشه مربایی روشن سخت بود که غیر از بازتاب به هم ریخته تصویرمان که بهمان زل زده بود چیز دیگری را ببینیم چی شنیدی؟ نادیده ام گرفت و دوباره با انگشتان پوسته پوسته شده اش بشکنی زد و تک تک شمع های اتاق بلافاصله خاموش شدند. ناگهان دنیای بیرون تا دوردست ها قابل رؤیت شد. آن جا در روشنایی چراغ های خیابان در امتداد اسکله هتل ها و رستوران های دیگری بودند از پنجره که به بیرون نگاه می کردم موج ها را می دیدم که به شدت به ساحل برخورد می کردند هر صاعقه آسمان را به دو نیمه تقسیم می کرد و قطرات باران را مثل ستاره ها درخشان می کرد.
دوباره پرسیدم چی شنیدی؟ باز هم بهم بی توجهی کرد چشمانش را به آسمان شب بالای اقیانوس دوخته بود. یک ھو فریاد زد: اوناهاش و به طوفان اشاره کرد. چشمانم را ریز کردم و سعی کردم چیزی را ببینم که او دیده بود.
اوناهاش پسر ببین!