آن شب موریگان قبل از خواب پرده ها را کنار کشید تا بیدار که شد به منظره ی زمستانی شگفت انگیز بیرون از پنجره چشم باز کند صبح که آمد امیدش را ناامید نکرد. انگار برف تمام شب بی وقفه باریده بود و حالا هم از پشت رگبار سفیدرنگی که همچنان سنگین و سریع می بارید نمی شد چیزی دید. موریگان گیج و منگ پلک زد و به زحمت روی تخت نشست. وقتی خواب بود، تختخوابش از تختی پرده دار به چیزی شبیه بدلی غول پیکر از سورتمه ی بابانوئل تغییر شکل داده بود که ده ها بالشک مخمل قلنبه و پتوی پشمی نرم و لطیف داشت. موریگان با صدایی که هنوز از خواب آلودگی گرفته بود به اتاق خوابش گفت: دمت گرم. این اواخر تصمیم گرفته بود هر بار اتاقش کاری کرد که باب میلش بود. بیشتر ازش تعریف و تمجید کند. چند هفته ی قبل با دیدن نقاشی انتزاعی و مدرنی که روی دیوارش ظاهر شده بود از نارضایتی صدای گنگی از دهانش بیرون پریده بود و حاضر بود قسم بخورد با این کار احساسات اتاق را جریحه دار کرده بود چون سه شب بعد از آن ماجرا تختخوابش اول به سگدانی بعد به قفس همستر و بعد به یک گلدان سفالی پر از کاکتوس تبدیل شده بود. موریگان از آن لحظه به بعد دیگر حسابی حواسش را جمع می کرد. بابانوئل دوباره به وعده اش وفا کرده بود؛ یک جوراب کریسمس پر از هدیه از طاقچه ی بالای شومینه آویزان بود از آن جذابتر یک کپه هدیه پایین تخت سورتمه ای روی هم تلنبار شده بود مارتا سبدی حصیری به او هدیه داده بود پر از حباب سازهای رنگارنگ حمام و صابون های نقش دار. هدیه ی کجری بدلی کوچک و نفیس از چلچراغ پرنده ی توی لابی بود؛ بدلی دست ساز از مهره های سیاه درخشنده و سیم نقره ای.