با همۀ این حرف ها هیچ جا مثل دهات نمی شود مگر نه؟ بازرس جپ در حالی این را گفت که با رضایت کامل نفس های عمیقی از دماغش می کشید و آن را از دهانش بیرون می داد. من و پوآرو برای این اظهار نظرش حسابی تشویقش کردیم. این ايده مأمور اسکاتلندیارد بود که همگی برای تعطیلات آخر هفته به شهرک کوچک و روستایی مارکت بیسینگ برویم. جپ در هنگام مرخصی یک گیاه شناس پر و پا قرص بود و درباره انواع گل ها که اسم های لاتین آن ها به طرز عجیبی طولانی بود و تلفظ نسبتاً غریبی داشتند در مقایسه با پرونده هایش با شور و شوقی به مراتب بیشتر بحث می کرد.
جب توضیح داد: هیچ کس ما را نمی شناسد ما هم کسی را نمی شناسیم. به این می گویند فکر.
با وجود این حرفش درست از آب در نیامد، چون پاسبان محلی که به دهکده ای به فاصله پانزده مایلی آن جا منتقل شده تصادفاً او را شناخت. طرف با یک پروندۀ مسمومیت آرسنیک مواجه شده بود و همین باعث شد تا به این مأمور اسکاتلندیارد مراجعه کند. با این حال خوشحالی او از شناسایی این مرد بزرگ سرخوشی جپ را بیشتر کرد. این زمانی بود که ما صبح یکشنبه در پذیرایی مهمانسرا نشسته بودیم تا صبحانه بخوریم خورشید می درخشید و پیچک های معطر خودشان را نشان می دادند.