وقتی مادرم عصر روز جمعه وارد استودیو شد تمام حاضران در اتاق هلهله کردند او دستش را برای همه تکان داد و با این کار از حمایت آن ها قدردانی کرد. در این حین پدرم به حدی نزدیک به او راه می رفت که حتی اندازه ی یک سانتیمتر فضای خالی بین آن دو به چشم نمی خورد پایش به خاطر تکه رگی که دکترها از آن قسمت بدنش جدا کرده بودند کمی می لنگید ولی او آن قدر باشکوه بود که آدم را واقعاً وامی داشت او را تماشا کند لباسی با یقه ی بلند انتخاب کرده بود و آن طوری که مدام به یقه اش دست می کشید حدس می زدم نگران جای زخمش بود. با گام های بلند کنار آن ها راه رفتم و با گفتن خارق العاده شدی. سعی کردم حواس مادرم را پرت کنم.
ممنون. تو هم همین طور. کمی خم شدم و گفتم پدر، حالتون چطوره؟ و با این سؤال سعی کردم احساساتش را بسنجم سرش را به یک سمت و سپس به سمت دیگر کج کرد و جواب داد از یک طرف فکرم راحته از طرف دیگه هم نگرانم. البته نگران تو نیستم، تو کارت رو عالی پیش می بری فقط نمی دونم عکس العمل مردم چطور می شه. متوجه شدم کمی سرحال تر از قبل بود و حدس می زدم دیدن مادرم که دوباره لباس رسمی پوشیده بود روحیه ی او را بهتر کرده بود.
من هم همین حس رو دارم ولی ما می دونستیم این روز دیر یا زود از راه می رسه ترجیح می دم الان دست به کار بشم و کمکی رو که از دستم برمی آد توی بهترین زمان ممکن بهتون بکنم. مادرم آهی آرزومندانه کشید و گفت: بالاخره از مرکز توجه بودن کنار می کشم و توی پس زمینه قرار می گیرم دلم برای اون جایگاه تنگ شده بود. پدر گفت عزیزم مردم باز تو رو زیرنظر دارن فقط سعی کن امشب سرت رو بالا نگهداری و هر موقع بهم احتیاج داشتی، کنارت هستم.
پس همه چیز مثل همیشه ست؟
لبخند زد.
«مثل همیشه.»