بعد از همان روزه چارلی در آزمایشگاه علوم پشت میز آزمایش نشست. جلوی کلاس خانم ابوت سخت مشغول وصل کردن همان ظروف و لوله های آزمایشگاهی ای بود که روز قبل روی میز آشپزخانه اش دیده بودند. وقتی همه ی قطعات به هم وصل شد. وسیله ی بزرگی از آب درآمد که ظرف گردی در بخش پایینی آن و چندین استوانه ی شیشه ای بالای آن قرار گرفت و چند لوله ی پلاستیکی هم از کناره هایش بیرون زده بود.
پدر چارلی خندید انگار ماجرای دو دختربچه ی تر و تمیزی که مدام در ارویل فالز خرابکاری می کردند موضوع خنده داری بود. او که ایک و اینک را نمی شناخت. چارلی با لحنی کاملاً جدی پرسید: چه جور دردسری؟ پیرمرد جواب داد همه نوع دردسری اون دخترها کسی رو نداشتن که ازشون مواظبت کنه و اون عموی پیرشونم نمی ذاشت نه برن مدرسه نه کسی بره دیدنشون. فکر می کنم از ارویل فالز هم خیلی خوششون نمی اومد. به نظرم نقشه شون این بود که اون قدر خرابکاری کنن که بفرستنش خونشون. ژوزمین پرسید خونشون کجا بود؟ این طور که پیداست جعبه ی وسایل شیمیایی در لندن ساخته شده اون ها هم از لندن اومده بودن؟ پیرمرد شانه بالا انداخت و گفت یادم نیست ممکنه از هر جای بریتانیا اومده باشن. دوران جنگ بود، یادتونه که؟ جنگ جهانی دوم دشمن های بریتانیا رو سرشون بمب می نداختن برای همین خیلی ها بچه هاشون رو فرستادن این جا. جاشون این جا تو آمریکا امن تر از خونشون بود که هر وقت سرشون رو بالا می گرفتن یه چیزی داشت تو آسمون منفجر می شد.