فئودور داستایفسکی توی دوران جوونی ش به دلیل نوشتن مقاله هایی که توی مجله ای که اون موقع توش کار میکرده به جرم فعالیت علیه تزار به سیبری تبعید میشه و در ادامه به اعدام محکوم میشه و پس از تحمل دوره حبسش و توی لحظه ای که قراره اعدام بشه، در حالیکه ردیف اول محکومین اعدام میشن، مشمول عفو تزار میشه. این تجربه نزدیک به مرگ و آشنایی با زندانیانی که باهاشون همبند بوده و مطالعه کتاب چند باره کتاب مقدس، داستایفسکی رو به طرز عجیبی متحول میکنن و داستایفسکی ای رو به وجود میارن که قراره جاودان بشه و ما میشناسیمش و تقریبا همه ی شاهکارهاش رو بعد از این دوره خلق میکنه و ایده بعضی از داستان هاش به خصوص جنایت و مکافات و برادران کارامازوف، مستقیما محصول این تجربه داستایفسکیه و اولین حلقه از رشته حلقه شاهکارهای داستایفسکی کتاب خاطره خانه ی امواته. خاطرات خانه اموات به شکلی روایت میشه که انگار خاطرات یکی از اعدامی های سیبریه و بعد از اعدام شدنش کشف شده. راوی شخصیتی فرهیخته مثل خود داستایفسکیه که مشغول شرح تجربیات و برخوردها و آشناییش با طبقه ای مهجور از اجتماعه و از آیینه اون آدم ها و دردها و ریشه یابی قانون شکنی های اون ها به درکی از زندگی میرسه که در نوع خودش مثال زدنیه و تصویری هولناک و تکان دهنده س از زنده بودن و زندگی کردن و ساختار جامعه و مفهوم زندون، آدم هایی با دنیایی که پشت زندون جا گذاشتن و حالا فارغ از اون که کی بودن و چه کارهایی از دستشون برمیاد مشغول نفس کشیدنن، نه زندگی کردن، و مدام در تلاشن که شعله ی امید به زندگی رو که لحظه به لحظه داره کم سو و کم سو تر میشه رو توی دل خودشون زنده نگه دارن. ملال و بی عملی و بی هدفی چیزیه که بیشتر از هر چیزی اون ها رو اذیت میکنه. جایی راوی داستایفسکی میگه که اگه کار اجباری نبود و زندونی ها هر روز مجبور نبودن که سنگ ها رو بشکنن یا کارهای دیگه ای که زندان بان ها بهشون میگن معلوم نیست چه فاجعه ای رو میتونستن رقم بزنن.