کتاب «دریاروندگان جزیره‌ی آبی‌تر» نوشته عباس معروفی، مثل دریایی است که موج‌هایش پر از داستان‌های کوتاه و عمیق‌اند؛ موج‌هایی که هر کدام قصه‌ای از زندگی، عشق، تنهایی و زخم‌های پنهان انسان‌ها را به ساحل ذهن خواننده می‌آرند. این اثر، مجموعه‌ای از 33 داستان کوتاه است که در چهار بخش «عطر یاس»، «آخرین نسل برتر»، «برش‌های کوچک» و «چند داستان دیگر» گرد آمده‌اند. معروفی، که بیشتر با رمان‌هایی چون «سمفونی مردگان» شناخته می‌شود، در این کتاب با قلمش به گوشه‌های تاریک و روشن زندگی روزمره سرک می‌کشد و با نگاهی شاعرانه، واقعیت را با خیال در هم می‌آمیزد.
ایده اصلی کتاب، کاوش در روح انسان‌هایی است که زیر سایه جنگ، فقر و روابط شکننده روزگار می‌گذرانند. داستان‌ها اغلب در فضایی پس از جنگ ایران و عراق رخ می‌دهند و ردپای این ویرانی را می‌توان در زندگی شخصیت‌ها دید؛ از زنی که با تمام تنگدستی عاشق همسرش است تا مردی که در تنهایی و حسرت گذشته غرق شده. معروفی با ظرافت، عشق را نه فقط به شکل رمانتیک، بلکه به صورت یک نیروی زنده و فراگیر نشان می‌دهد که در دل فقیر و غنی، پیر و جوان، جا دارد. او به ما می‌گوید که زندگی، با همه سختی‌هایش، هنوز ارزش زیستن دارد، به شرطی که بتوانیم خودمان را در آینه آن ببینیم.
یکی از نکات برجسته کتاب، زبان شاعرانه و تصویرسازی‌های زنده‌اش است. مثلاً در داستان «عطر یاس»، خانه‌ای قدیمی با بوی یاس و خاطراتی که از دیوارهایش می‌بارند، چنان توصیف می‌شود که انگار خودت آنجا ایستاده‌ای. یا در «آب دریاها»، زنی که زمانی دل‌ها را می‌ربود، حالا در میدان انقلاب تهران سیگار می‌کشد و برای یک پاسبان از عشق‌های ازدست‌رفته‌اش می‌گوید. این داستان‌ها کوتاه‌اند، اما مثل چاقویی تیز، سریع به عمق احساسات فرو می‌روند. معروفی با بازی‌های زمانی و سیالیت ذهن، خواننده را به لایه‌های پنهان شخصیت‌ها می‌برد و نشان می‌دهد که چگونه گذشته، حال را شکل می‌دهد.
این کتاب بیشتر برای بزرگسالان 25 تا 50 ساله مناسب است؛ کسانی که تجربه‌هایی از عشق، از دست دادن و مبارزه با روزگار دارند و می‌توانند با غم و امیدی که در این داستان‌ها موج می‌زند، هم‌صدا شوند. اما جوان‌ترها هم، اگر به ادبیات عمیق و داستان کوتاه علاقه داشته باشند، می‌توانند از آن لذت ببرند. زبان ساده و در عین حال پرمعنای معروفی، آن را برای هر کسی که دنبال تأمل در زندگی است، خواندنی می‌کند.
کتاب‌هایی مثل «کلیدر» از محمود دولت‌آبادی، که زندگی و روابط انسانی را در بستر تاریخ روایت می‌کند، «شب‌های روشن» نوشته فئودور داستایوفسکی، که تنهایی و عشق را به زیبایی نشان می‌دهد، و «بیگانه» از آلبر کامو، که به پوچی و جست‌وجوی معنا می‌پردازد، از نظر محتوا به این اثر نزدیک‌اند.
برای مطالعه بهتر، پیشنهاد می‌کنم کتاب را در آرامش بخوانید، مثل پیاده‌روی در ساحلی خلوت. یک دفترچه کنار دست‌تان بگذارید و جمله‌ها یا احساساتی که به دل‌تان می‌نشینند را یادداشت کنید. هر روز چند داستان بخوانید و بگذارید طعم‌شان در ذهن‌تان بماند. اگر به فضای داستان‌ها دقت کنید، انگار با هر کدام، تکه‌ای از پازل زندگی معروفی و جامعه‌اش را پیدا می‌کنید. این کتاب، مثل یک دوست خاموش است که حرف‌هایش را با سکوت و کلماتش را با دل می‌گوید؛ کافی است گوش دل‌تان را باز کنید تا صدایش را بشنوید.