تصور کن کوچه‌های خاکی تهران قدیم را، جایی که عطر نان تازه با صدای چرخ گاری‌ها در هم می‌آمیزد و عشقی پاک، چون نخی نامرئی، دل‌ها را به هم می‌دوزد. «من او»، نوشته‌ی رضا امیرخانی، رمانی است که در این فضای نوستالژیک، قصه‌ی علی فتاح را روایت می‌کند؛ جوانی از خانواده‌ای متمول که قلبش در بند عشقی ممنوع گرفتار شده است. این داستان، با قلمی شاعرانه و نگاهی عمیق، از عشق، ایمان و تقدیر سخن می‌گوید.
علی، پسری است که در محله‌ی سنگلج بزرگ شده؛ جایی که زندگی، رنگ و بوی سادگی و اصالت دارد. او عاشق مرضیه می‌شود، دختری از طبقه‌ای پایین‌تر، که زیبایی و نجابتش، چون ستاره‌ای در شب‌های تاریک زندگی‌اش می‌درخشد. اما این عشق، راهی پر از سنگلاخ است؛ خانواده‌ی علی، با غرور طبقاتی و سنت‌های سخت، این پیوند را نمی‌پذیرند. امیرخانی با ظرافت، این کشمکش را به تصویر می‌کشد: علی میان دلش که مرضیه را می‌خواهد و عقلش که به خواست خانواده تن می‌دهد، چون قایقی در طوفان سرگردان است.
داستان، تنها یک عاشقانه نیست؛ نجوایی از ایمان و خودشناسی در آن جریان دارد. علی، که نامش را با «او» – اشاره‌ای به خدا – گره می‌زند، در مسیر زندگی‌اش با پرسش‌های بزرگ روبه‌رو می‌شود. او در جبهه‌های جنگ، در کنار رفیقش مهدی، که عارفی زمینی است، به ژرفای وجودش سفر می‌کند. جنگ، این عشق زمینی را آزمایشی آسمانی می‌کند؛ آیا علی می‌تواند مرضیه را در دل نگه دارد یا باید او را به تقدیر بسپارد؟ امیرخانی با زبانی که گاه طنزآمیز و گاه عرفانی است، این دوگانگی را به زیبایی نشان می‌دهد.
یکی از نکات برجسته‌ی کتاب، شخصیت‌پردازی است. مرضیه، زنی است که در سادگی‌اش، قدرتی نهان دارد؛ او نه‌تنها معشوق علی، بلکه آینه‌ای است که خوبی‌ها و ضعف‌های او را بازمی‌تاباند. در کنار این‌ها، تهران قدیم با تمام جزئیاتش – از بازارچه‌ها تا آداب مردم – چون تابلویی زنده پیش چشم می‌آید و به داستان، عمقی تاریخی می‌بخشد.
پایان رمان، چون نسیمی آرام، خواننده را به تأمل وا می‌دارد. علی، پس از سال‌ها جدایی و تجربه‌ی رنج و جنگ، به مرضیه بازمی‌گردد، اما نه به‌سان عاشقی ساده، بلکه مردی که «او» را در «من»‌اش یافته است. ( وجه تسمیه ی عنوان کتاب) این پایان، نه فقط وصال دو دل، بلکه وحدتی عمیق‌تر را نشان می‌دهد.
این کتاب بیشتر برای بزرگسالان بالای ۲۰ سال مناسب است، زیرا لایه‌های عاشقانه، عرفانی و تاریخی آن، درک و تجربه‌ای فراتر از سنین پایین‌تر می‌طلبد.
کتاب‌های مشابه از نظر درون‌مایه:
1.«سووشون» اثر سیمین دانشور: عشق و مقاومت در بستر تاریخ.
2.«چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» اثر زویا پیرزاد: تأملی در روابط و درون انسان.
3.«شازده احتجاب» اثر هوشنگ گلشیری: روایتی از عشق و هویت در گذشته.
مطالعه‌ی «من او» چه فایده ای دارد؟

این کتاب، خواننده را به اندیشه در عشق، ایمان و هویت دعوت می‌کند. با نگاهی شاعرانه به زندگی، درکی عمیق از پیوند انسان با خود و خدا می‌دهد و انگیزه‌ای برای تأمل در انتخاب‌ها و ارزش‌های زندگی است.