فرانتس کافکا یکی از معدود نویسنده¬های توی تاریخ ادبیاته که به معنای واقعی کلمه می‌شه بهشون نابغه گفت، و این فقط نه به خاطر فضای داستانی پیچیده و شگفت¬انگیزش، بلکه به خاطر ویژگی¬های زبانی و نگاه گسترده این آدم به قسمت¬هایی از زندگی انسان مدرنه که کمتر کسی مثل کافکا تونسته با این ظرافت و دقت نظر راجع به اون¬ها بنویسه. خیلی از بزرگان تاریخ ادبیات از جمله میلان کوندرا، کافکا رو یه پیامبر می‌دونن، چون که با اینکه اون توی دنیایی زندگی می‌کرده که هنوز جوامع توتالیتر به معنای قرن بیستمی خودش به وجود نیومده بودن و کسی تصوری از اون¬ها نداشته، تجربه زندگی توی این حکومت¬ها و جامعه¬ها رو توی داستان¬هاش بازتاب می‌ده. خود کافکا شخصیت عجیبی داشته، از مشکلات خونوادگی که با مادر و الالخصوص با پدرش داشته گرفته تا زندگی فرسایشی و تحمل ناپذیرش توی اداره و زندگی با عشق¬های ناکامی که داشته که حاصلش چند سری از بهترین مجموعه نامه¬های تاریخ ادبیات¬ رو رقم زده ـ نامه¬هایی به فلیسه و نامه¬های به میلنا ـ و بیماری¬های همیشگی کافکا که در نهایت همین بیماری سل هم باعث شد که زندگیش¬ رو از دست بده. همه¬ی این¬ها از کافکا شخصیتی چند بعدی ¬رو ساخته که با یه نگاه منحصر به فرد باعث شده که به پشت پرده خیلی از مفاهیم به ظاهر ساده و روزمره از جمله زندگی کارمندی و روزمرگی فرساینده و در عین حال دغدغه¬ای که همیشه اشتباه فهمیده می‌شه و اون ترس از تنهایی کافکا نیست، بلکه ترس از تنها نشدن کافکاس و حاصلش چند تا از بهترین نوشته¬های تاریخ ادبیات داستانه که البته اگه ماکس برود، دوست صمیمی کافکا، به وصیتش گوش می‌کرد و نوشته¬هاش ¬رو سوزونده بود، امروز ما یکی از گنجینه¬های مهم بشری¬ رو از دست داده بودیم. داستان رمان آمریکا ـ با عنوان فرعی مفقودالاثر ـ راجع به شخصی به اسم کارل روسمنه که کار اشتباهی¬ رو انجام داده و توسط پدرش راهی سفر آمریکا ـ سرزمین فرصت¬ها ـ می‌شه و داستان از جایی شروع می‌شه که اون به آمریکا رسیده و این سفر که قراره تولدی دوباره برای کارل روسمن باشه، تبدیل به کابوسی می‌شه که یکی از مهم¬ترین رمان¬های این نابغه چک رو رقم می‌زنه.