یک بار دیگر همان حالت عجیب و غیر قابل وصف در صدا و نگاه پسر عمو جیمی پدیدار شد و امیلی احساس کرد پشتش تیر می کشد اما دخترک از این که می دید با او مثل آدم بزرگ ها حرف می زنند لذت می برد همین طور از زیبایی خیره کننده ای که اطرافش را فرا گرفته بود و با این که دلتنگی برای پدرش و خانه ی توی گودال همیشه و هر لحظه به قدری متأثرش می کرد که شب ها بالشش خیس اشک می شد باز هم طلوع خورشید و آواز پرنده ها و درخشش ستاره های سفید زیر نور ماه و زوزه ی باد ذوق زده اش می کرد و کم کم داشت به این باور می رسید که اینجا هم زندگی می تواند شگفت انگیز باشد؛ شگفت انگیز و پرهیجان. زندگی کنار اتاقک آشپزی و ظرف های شیر خامه دار و راه باریکه کنار دریاچه و ساعت آفتابی و الماس گم شده و خانه ی مأيوس و آدم هایی که به هیچ خدایی حتی خدای الن گرین، اعتقاد نداشتند. امیلی دلش می خواست هرچه زودتر دکتر برنلی را ببیند دوست داشت بداند یک کافر چه شکلی است. درضمن تصمیم گرفت هر طور شده الماس گم شده را پیدا کند صبح روز بعد خاله الیزابت امیلی را با کالسکه به مدرسه برد خاله لورا معتقد بود چون یک ماه بیشتر تا تعطیلات نمانده مدرسه رفتن امیلی فایده ای ندارد اما خاله الیزابت نمی توانست تحمل کند که خواهرزاده کوچولویش در نیومون این سو و آن سو بدود و توی همه چیز سرک بکشد به همین خاطر مصمم بود با فرستادن امیلی به مدرسه او را از جلوی دست و پایش دور کند. خود امیلی هم که عاشق تجربه های جدید بود بدش نمی آمد به مدرسه برود.