نادر سینی گرد جوجه کباب ها را گذاشت روی میز چوبی پایه بلندی که نزدیک در بود و رفت بیرون. دنبالش از در بیرون رفتم. امید در صندوق عقب را بالا زده بود و داشت ساک را جا می داد. بعد کیف آرزو را گرفت پیش از آن که جایی کنار چمدان جا بدهد، رسیدیم بالانی سرشان نادر خیلی آهسته گفت: نمیشه خواهش کنم فقط تا صبح بمونین بعد برین؟ این وقت شب ... وسط حرفش گفتم شماها الان خسته ین. صبح که سرکار بودین بعدش هم اون همه رانندگی تو این جاده بذارین فردا صبح. آرزو برگشت طرف من چشم هایش خیس اشک بوده با این همه به آدمی نمی ماند که بخواهد از تصمیمش صرف نظر کند. گفتم: خواهش می کنم بر گردین. نادر گفت: صبح برین، صبح زود خودم بیدارتون می کنم. صدای در را شنیدم و بعد آذر را دیدم که آمد توی ایوان خواستم باز اصرار کنم که آرزو گفت: حالم خیلی بده. اصلا نمی دونم چطوری بگم. ازدواج اول مامان، این که قبلا شوهر داشته این که یه دختر دیگه داشته؛ این که قراره امشب ما یه نفر رو ببینیم که خواهرمونه و هیچ وقت ازش خبر نداشتیم این که یهو مامانو دیدم با اون حال عجیب و غریب و اون چشم های متعجبش که خیره شده به ما همه ی این ها، آقا سامان، احساس می کنم خیلی برام سنگینه اصلا حالم خوب نیست. اشک هایش را که پشت سر هم از چشم هایش پایین می آمد پاک کرد. دوباره گفت: اصلا نمی فهمم. نمی تونم همه ی ایده ها رو هضم کنم. گفتم می دونم چی دارین میگین، اما الان وقتیه که باید کنارش باشین نباید تنهاش گذاشت به خصوص تو همچین زمایی. آرزو گفت: چرا هیچ وقت به ما هیچی نگفت؟ چرا؟ آذر ایستاده بود کنارمان گفتم: نگفته برای این که نمی خواسته شما ها بدونین.