جناب شرفیار، من زنجیر خیلی‌ها را رو باز کردم ... حتی زنجیرهای درون روح خودم رو هم خودم باز کردم. آوارگی یعنی اینکه آدم این زنجیرها رو بشکنه و بره ... مگه این روح ما نیست که از زندگی آواره میشه و میمیره؟ ... مگه همین روح زمانی که از نیستی و نابودی آواره میشه، دوباره به این دنیا برنمی‌گرده؟ ... مگه این روح ترک بر نمی‌داره و هیچ وقت هم جوش نمی‌خوره؟ ... دنیا همه‌ش داستان جداییه ... جدایی ستاره ... جدایی فصل‌ها ... جدایی همیشگی انسان و خداوند ... دنیا به غیر از این جدایی‌های پی‌درپی چیز دیگه‌ای نیست ... فقط زمانی آوارگی به اتمام می‌رسه که همه توی یه خونه‌ی دائمی سکنا داشته باشیم ... اصلاً تعریف آوارگی چیه؟ آوارگی که در به دری از خونه منزلمون نیست ... شما تصور می‌کنی آوارگی رانده شدن از خونه‌س؟ ... ولی اگر خونه‌ای وجود نداشت چی؟ ... اگه اصلاً همچنین خونه‌ای توی دنیا نبود چی؟ بگو آقای شرفیار ... چرا جواب نمی‌دی؟ جواب ساده‌س ... اون وقت تبدیل به آدمی میشی که همیشه‌ی عمرش رو در پی خونه‌س ... بدل به روحی میشی که دم به دیقه داره توی خیالش خونه می‌سازه.