رمان «رهش» اثر رضا امیرخانی، داستانی است که در بستر زندگی شهری تهران روایت می‌شود و با نگاهی انتقادی به موضوع توسعه‌ی ناپایدار شهرها می‌پردازد. این کتاب که در سال ۱۳۹۶ منتشر شد، زندگی زوجی به نام لیا و علا را به تصویر می‌کشد که هر دو در زمینه‌ی معماری فعالیت دارند، اما دیدگاه‌های متفاوتی نسبت به شهر و پیشرفت آن دارند. لیا، راوی اصلی داستان، زنی است که پس از تولد پسرشان ایلیا، به دلیل بیماری تنفسی او که ناشی از آلودگی هواست، از کار حرفه‌ای دست کشیده و در خانه مانده است. علا اما به عنوان معاون شهردار، بخشی از چرخه‌ی توسعه‌ی شهری است که لیا آن را عامل مشکلات زندگی‌شان می‌داند. این تضاد میان آن‌ها، محور اصلی داستان را شکل می‌دهد.
داستان از زندگی روزمره‌ی این خانواده آغاز می‌شود. لیا با حسرتی عمیق به گذشته نگاه می‌کند؛ زمانی که خانه‌های قدیمی و بافت سنتی شهر هنوز پابرجا بود. او تهران امروز را شهری بی‌روح می‌بیند که در آن برج‌های بلند و نماهای مصنوعی، هویت انسانی را خفه کرده‌اند. در مقابل، علا به توسعه‌ی شهری به چشم پیشرفت نگاه می‌کند و معتقد است که این تغییرات اجتناب‌ناپذیرند. اما وقتی ایلیا به دلیل آلودگی هوا روزبه‌روز بیمارتر می‌شود، لیا این توسعه را نه تنها بی‌فایده، بلکه مخرب می‌داند. او شهر را مسئول رنج فرزندش می‌بیند و این احساس، شکافی عمیق‌تر میان او و همسرش ایجاد می‌کند.
یکی از نقاط اوج داستان، زمانی است که لیا در برابر تصمیمات علا و همکارانش در شهرداری ایستادگی می‌کند. او به دنبال راهی است تا صدای اعتراضش را به گوش دیگران برساند، اما در جامعه‌ای که پیشرفت به هر قیمتی ارزشمند تلقی می‌شود، تنها و منزوی می‌ماند. داستان با زبانی ساده اما پر از استعاره‌های تامل‌برانگیز پیش می‌رود و خواننده را به فکر فرو می‌برد که آیا این توسعه واقعاً به نفع انسان است یا تنها زندانی مدرن برای او ساخته؟ پایان داستان باز است و راه‌حلی قطعی ارائه نمی‌دهد، بلکه مخاطب را با پرسش‌هایی درباره‌ی مسئولیت فردی و جمعی در برابر محیط زندگی‌اش تنها می‌گذارد.
ایده‌ی اصلی «رهش» نقد مدرنیته‌ی بی‌برنامه و تأثیرات آن بر زندگی انسان است. امیرخانی با ظرافت نشان می‌دهد که چگونه شهرها، که قرار بود مأمن انسان باشند، به قفسی برای او تبدیل شده‌اند. این رمان همچنین به موضوعاتی چون تضاد میان سنت و مدرنیته، نقش خانواده در بحران‌ها و اهمیت هویت فرهنگی می‌پردازد.
این کتاب بیشتر برای بزرگسالان بالای ۲۵ سال مناسب است؛ کسانی که تجربه‌ی زندگی در کلان‌شهرها را دارند و می‌توانند با دغدغه‌های مطرح‌شده در آن همذات‌پنداری کنند. خواندن آن برای نوجوانان ممکن است کمی دشوار باشد، زیرا درک عمق انتقادات اجتماعی و فلسفی آن نیازمند پختگی است.
از کتاب‌های مشابه می‌توان به «سمفونی مردگان» اثر عباس معروفی، «شب‌های روشن» از فئودور داستایفسکی و «شهر و سگ‌ها» نوشته‌ی ماریو بارگاس یوسا اشاره کرد که هر یک به نوعی به تقابل انسان با محیط و جامعه پرداخته‌اند.
مطالعه‌ی «رهش» چند نکته‌ی مفید دارد:
اول، آگاهی فرد را نسبت به تأثیرات شهرسازی بر کیفیت زندگی افزایش می‌دهد. دوم، خواننده را به بازنگری در ارزش‌های زندگی مدرن تشویق می‌کند. سوم، با قلم روان و گیرای امیرخانی، لذت ادبی را به همراه تأمل فلسفی به ارمغان می‌آورد. این کتاب برای کسانی که به دنبال درک عمیق‌تر از رابطه‌ی انسان و شهر هستند، اثری ماندگار است.