سوتلانا الکسیویچ، نویسنده مستندنویس و برنده جایزه نوبل ادبیات، توی کتاب¬هاش با نگاهی جدید و مستندگونه قسمتی از وقایع هولناک قرن بیستم و بیست و یکم رو تعریف کرده و دید تازه و دراماتیکی که الکسیویچ به وقایعی مثل نقش زن¬ها توی کتاب جنگ چهره زنانه نداره و تراژدی چرنوبیل که توی 26 آوریل 1986 اتفاق افتاد و اثرات هولناک این ماجرا هنوز هم که هنوزه دامنگیر آدم¬های درگیر ماجرا بوده، کاری می‌کنه که ما یبار دیگه برگردیم و به خودمون نگاه کنیم و انسان، این موجود متفکر ناطق تمامیت خواه بی¬رحم رو از دریچه¬ای تازه ببینیم، اما نکته مهم اینه که همیشه توی کارهای الکسیویچ، نقطه روشنی هم برای بشریت باقی می‌مونه، نقطه¬ای که انگار تنها دلیل بازگویی این اتفاقاته به امید اینکه شاید یه روزی مسیر تاریخ به سمت روشن¬تری بره. سوتلانا الکسیویچ برای نوشتن کتاب نیایش¬های چرنوبیل با صدها نفر از مردم عادی، روستایی¬ها، آتش¬نشان¬ها، سربازها، دانشمندها و مورخ¬ها و... صحبت کرده و از این راه سعی کرده که تکه-های پازل یکی از بزرگ¬ترین تراژدی¬های قرن¬رو به تصویر بکشه. کتاب نیایش¬های چرنوبیل که با عنوان فرعی رویدادنامه¬های آینده چاپ شده، ماجرای فاجعه¬ی انسانی¬رو تعریف می‌کنه که به دلیل سهل¬انگاری دانشمندان شوروی توی نیروگاه اتمی چرنوبیل، انفجاری هسته¬ای رخ می‌ده و تشعشعات مواد رادیواکتیو تا مایل¬ها اون طرف¬تر هر جاندار زنده¬ای¬رو از انسان و حیوان¬ گرفته تا درخت¬ها و گیاه¬ها رو نابود می‌کنه. در مقابل حکومت شوروی به جای اینکه بیشترین تلاشش رو برای کم کردن اثرات این فاجعه بکنه، بیشتر در پی این بوده که دنیا از افتضاحی که به بار آوردن خبردار نشن تا نکنه آرمان¬های حزبی که اینقدر سنگش¬رو به سینه می‌زنه لحظه¬ای خدشه¬دار بشه و اتفاقاً همین ماجرا رو دلیل اصلی فروپاشی حکومت جماهیر شوروی می‌دونن، اما چه تلخ که شوروی رفت، اما اثرات منفی اون تراژدی هنوز هم خیلی از مردم درگیر این ماجرا رو داره آزار می‌ده.