کتاب «باباگوریو» نوشته‌ی اونوره دو بالزاک، رمانی است که مانند آینه‌ای غبارگرفته، زوایای پنهان جامعه‌ی پاریس قرن نوزدهم را به تصویر می‌کشد؛ جامعه‌ای که در آن حرص، جاه‌طلبی و عشق‌های تباه‌شده در خیابان‌های پرزرق‌وبرق و پانسیون‌های محقر به هم گره خورده‌اند. این اثر، که در سال ۱۸۳۵ منتشر شد و بخشی از مجموعه‌ی عظیم «کمدی انسانی» بالزاک است، با نگاهی تیزبین و بی‌رحم، زندگی آدم‌هایی را روایت می‌کند که در پی ثروت و جایگاه، انسانیت خود را به مسلخ می‌برند. بالزاک، با قلمش که گاه طنزآمیز و گاه تلخ است، داستانی خلق کرده که هم یک تراژدی خانوادگی است و هم نقدی گزنده به سرمایه‌داری نوپا.
داستان در پانسیون وکه، خانه‌ای فقیرانه در پاریس، رخ می‌دهد؛ جایی که آدم‌هایی از طبقات مختلف زیر یک سقف جمع شده‌اند. باباگوریو، پیرمردی که زمانی تاجری ثروتمند بود، شخصیت اصلی است. او تمام دارایی‌اش را صرف دو دخترش، دلفین و آناستازی، کرده تا آن‌ها را به اشرافیت برساند، اما این فداکاری، او را به انزوا و فقر کشانده است. دخترانش، که حالا در محافل اعیانی پاریس می‌درخشند، از پدرشان روی برمی‌گردانند و او را تنها با خاطراتی از عشق پدرانه رها می‌کنند. گوریو، که روزگاری مردی مقتدر بود، در پایان زندگی‌اش به سایه‌ای محزون تبدیل می‌شود که در اتاقی تنگ و تاریک، مرگ را انتظار می‌کشد.
در کنار گوریو، اوژن دو راستینیاک، دانشجویی جاه‌طلب از خانواده‌ای متوسط، وارد صحنه می‌شود. او که به پاریس آمده تا بختش را بیازماید، خیلی زود درمی‌یابد که موفقیت در این شهر، نه با تلاش، بلکه با روابط و بی‌رحمی به دست می‌آید. او با وسوسه‌ی ووترن، ساکن مرموز پانسیون که فیلسوفی جنایتکار است، روبه‌رو می‌شود. ووترن به او می‌آموزد که جامعه مانند جنگلی است که در آن فقط قوی‌ترین‌ها زنده می‌مانند. راستینیاک، که ابتدا دل به دلفین، دختر گوریو، می‌بندد، کم‌کم در گرداب جاه‌طلبی و فساد غرق می‌شود و در پایان، با مرگ گوریو و دفن تنهای او، عهد می‌بندد که پاریس را فتح کند؛ اما این پیروزی، تلخ و تهی از انسانیت است.
ایده‌ی اصلی رمان، سقوط ارزش‌های اخلاقی در برابر حرص و قدرت است. بالزاک نشان می‌دهد که در جامعه‌ای که پول پادشاه است، عشق پدری گوریو و آرمان‌های جوانی راستینیاک بهایی ندارند. توصیفات دقیق او از پاریس – از عمارت‌های مجلل تا کوچه‌های کثیف – این شهر را به شخصیتی زنده تبدیل می‌کند که هم فریبنده است و هم نابودگر. مرگ گوریو، که حتی دخترانش به تشییعش نمی‌آیند، نقطه‌ی اوج تراژدی است و هشداری به انسان مدرن.
این کتاب برای افراد بالای ۱۸ سال مناسب است، زیرا نقد اجتماعی و پیچیدگی‌های روان‌شناختی‌اش نیازمند درک عمیق‌تر از زندگی است. از کتاب‌های مشابه می‌توان به «آرزوهای بزرگ» از چارلز دیکنز، «سرخ و سیاه» نوشته‌ی استاندال، و «مادام بوواری» اثر گوستاو فلوبر اشاره کرد.
مطالعه‌ی «باباگوریو» مانند گشت‌وگذاری در پاریس قدیم است که شما را با زیبایی‌ها و زشتی‌هایش روبه‌رو می‌کند. این کتاب به شما یاد می‌دهد که جاه‌طلبی بدون قلب، انسان را تهی می‌کند و عشق حقیقی، گاهی در سکوت قربانی می‌شود. با روایتی که هم تکان‌دهنده است و هم بیدارکننده، شما را به تأمل در ارزش‌هایتان وامی‌دارد و نشان می‌دهد که در بازی قدرت، بازنده‌ی واقعی، انسانیت است.