کتاب پرده‌خوان، مرثیه‌ای برای سینمای صامت و همه اون‌ها که توی عصر سینمای صامت به واسطه صامت بودن فیلم‌ها، کار میکردن، یه رمان به قلم گرت هوفمان نویسنده آلمانی هستش.
گرت هوفمان برای نگارش این کتاب، از خاطرات شخصی پدربزرگش الهام زیادی گرفته.
داستان به کودکی نویسنده برمیگرده، بین دهه‌های سی و چهل میلادی، توی آلمان نازی. وقتی که با ذوق و شوق زیاد مردم به سینما میرفتن و جلوی پرده نقره‌ای سینما، توی سالن تاریک سینما، ساکت و آماده برای هر داستانی، مثل جنین توی شکم مادر، منتظر بودن تا تصویری روی این صفحه نقره‌ای انداخته شه. و اینجا یه نفر بود که به خاطر صامت بودن سینما، ماجرای فیلم رو برای مردم به صدای بلند تعریف میکرد و مردم، همه چشم به صفحه نقره‌ای و گوش به این آدم، غرق توی فیلم میشدن. این آدم پرده‌خوان سینما بود. پدربزرگ گرت هوفمان، کارل هوفمان.
شغل پدربزرگ گرت هوفمان این بود که به خاطر صامت بودن فیلم‌ها، داستان فیلم رو برای همه مخاطب‌های فیلم روایت کنه. ممکنه که کسی به خوبی متوجه داستان فیلم نشه. بعد از اینکه کم کم سینما شکل دیگه‌ای پیدا کرد و از صامت بودن خارج شد، پدربزرگ گرت هوفمان، تلاش زیادی کرد که سینمای جدید پاش به ایالت ها باز نشه. اما این تلاش، چیزی بود عبث و بی‌فایده. فرار از سینمای مدرن غیرممکن بود.
کتاب پرده‌خوان، داستانیه از عشق به سینما. یه داستانه از کسی که خودش رو همه ‌جوره وقف سینما کرد. کسی که کلی تلاش کرد.
خوندن همچین داستان‌هایی برای کسایی که به سینما علاقه‌ دارن، همه اونها که خوندن راجع ‌به هنر هفتم براشون جذابه، تجربه دوست‌داشتنی‌ای هستش.
گرت هوفمان، توی کتاب پرده خوان، به غیر از روایت پدربزرگش کارل هوفمان و ماجرای پرده خوانی این مرد، به زندگی توی عصر ظهور رایش هم می‌پردازه. زندگی توی آلمان نازیسم، از مصائب و سختی‌هاش صحبت‌ها کرده.
یه بخش از کتاب پرده خوان میخونیم:
در آغاز نور بود. چراغ ها خاموش می شد. من مقابل پرده می ایستادم، تک و تنها. به جمعیت نگاه می کردم. چند نفری بیشتر نبودند. علامت شروع را می دادم! آن وقت ها توی همه فیلم ها، حتی آنها که در فضاهای بسته می گذشت، انگار باران می بارید. مال این بود که انگشت های آپاراتچی حلقه های فیلم را خراب می کرد. بابابزرگ دستم را گرفته بود. یقه ام را مرتب کرد و گفت: «لرزش صحنه ها روی پرده از لرزش آپارات نبود. از نفس کشیدن تماشاچی ها هم نبود. از تپش قلب کسی بود که حواسش به همه چیز بود، قلب پرده خوان، قلب من.»