با اینکه دوشنبه‌ها روز فوتبال راسل بود جورجیا مستقیم به خانه نرفت تصمیم گرفت دوباره به آقای گلد اسمیت سری بزند. آقای گلد اسمیت از دیدنش خوشحال شد و یک فنجان چای بسیار خوش طعم‌تر از دفعه‌ی قبل برایش درست کرد جورجیا قبل از اینکه این را بفهمد چهار بیسکویت شکلاتی خورده بود.
لوسیانو گفت: به طلسم احتیاج داری. این اولین باری بود که او این کلمه را جلوی دی کیمجی استفاده می‌کرد و جورجیا نامی دانست که این یعنی چی: واقعاً می‌خواستند فالکو را به دنیای خودشان ببرند. نه فکرش را اصلاح کرد به دنیای من. لوسیانو آن موقع دیگر یک تالیایی محسوب می‌شد. به این نتیجه رسید که دیگر نباید به عنوان لوسین به او فکر کند از آن موقع به بعد حتی پیش خودش او را لوسیانو صدا می‌کرد. باید عادت می‌کرد.
جورجیانا روی تختش دراز کشید و اسب شکسته را توی دست گرفته بود اشک روی گونه‌هایش می‌غلتید. در بیست و چهار ساعت گذشته دنیایش فروپاشیده بود. برای هزارمین بار آرزو کرد که ای کاش سه شنبه شب به جای بی‌خیالی به تالیا رفته بود. حالا نمی‌دانست دوباره می‌تواند به تالیا برود یا نه. راسل هم بعد از حقه‌ی کثیفی که زده بود قسر در رفته بود و مشغول پخش کردن شایعه‌هایی درباره‌ی او بود. چطور می‌توانست این کار را بکند؟ همه چیز تقصیر راسل بود. در این شکی نبود اما این جورجیانا بود که رالف و مورا در طبقه‌ی پایین داشتند درباره‌اش بحث می‌کردند.
برای جورجیانا سخت بود که بنشیند و به ناپدید شدن فالکو توی اتاقش نگاه کند. تمام حواسش فریاد می‌کشیدند که طلسمش را در دست بگیرد و دنبال او برود. اما می‌دانست که لوسیانو دررمو را منتظر فالکوست و جرئت نداشت بعد ازظهر به دنیای دیگر سفر کند.