با شنیدن صدای آژیر حمله ی هوایی از جا پریدم داد زدم: هنوز بیست و چهار ساعت هم از بمبارون قبلی نگذشته. امشب هم باید آماده به خدمت باشم باید برم خونه و دوچرخه و کلاهم رو بردارم. النور گفت بذار روک رو من بیارم می دونم مقر فرماندهی میفر کجاست. سریع خودمون رو می رسونیم بهت این جوری زودتر می رسی.
ولی...
النور قلاده ی روک را قاپید و گفت مشکلی پیش نمی آد من رو دوست داره نمی دزدمش که.
مکث کردم اما مکثم یک ثانیه بیشتر طول نکشید چون نباید دوباره دیر می کردم و اگر روک داخل سبد دوچرخه ام نبود می توانستم سریع تر بروم.
باشه به محض این که سوار دوچرخه بشم کمتر از پنج دقیقه طول می کشه که به مقر فرماندهی برسم.
النور گفت بزن بریم روک و شروع کرد به دویدن روک هم جست و خیزکنان از پشت سر تعقیبش می کرد. خانه مان خالی بود؛ بابا هنوز برنگشته بود کلاه و چراغ قوه ام را برداشتم پرده های آشپزخانه را هم کشیدم که اگر بابا برگشت و چراغی روشن کرد نورش بیرون نرود داشتم از در می رفتم بیرون که ناگهان یادم افتاد باید یادداشت هم بگذارم. انگار به مهمونی شنبه شب نمی رسی. جیمی لبخندی گل و گشاد تحویلم داد و گفت: امکان نداره نرسم از جورج خواستم بیاد شیفتم رو تحویل بگیره علاقه ای به مهمونی نداره امیدوارم حمله ی هوایی به موقع تموم بشه راستی اون دوستت به نظرم آشناست قبلاً جایی ندیدمش؟
جیمی پشت میز نگهبانی ایستاده بود همه باید آخر هفته ها نوبتی تلفن ها را جواب می دادند با صدای بلند گفتم:
بعید می دونم من دیگه رفتم.