کتاب صد روز، رمانی گیرا، جذاب و نافذ از لوکاس برفوس نویسنده آلمانی هستش.
این کتاب، ماجرای داوید، کمک‌گر جوان اهل سوئیس هستش. داوید تصمیم میگیره که به کشور رواندا، یه کشور آباد و مشهور و دوست‌داشتنی توی کشور سوئیس بره. رواندا یکی از آبادترین و سرسبزترین کشورهای قاره سبز هست.
داوید راهی رواندا میشه، اونجا با مردمی جدید، با فرهنگی دوست داشتنی و جذاب آشنا میشه، مردمی که توی طول تاریخ‌شون، کلی مظلومیت تحمل کردن، اما لایق هیچکدوم از این سختی‌ها نیستند. مردمی که تنها دلیل این همه سختی، رنگ پوستشونه.
داوید بعد از مدتی حضور توی این کشور دوست‌داشتنی، با دختری زیبا به اسم آگاته آشنا میشه. اون متوجه میشه که به آگاته دلبسته شده و تلاش می‌کنه که به این دختر زیبا نزدیک شه. آگاته هم شیفته داوید، جوان کمک رسانِ سوییسی شده. این دو نفر به همدیگه عشق می ورزند.
چهار سال از حضور داوید توی کشور رواندا میگذره، همه ‌چی در نظر این جوون عادی و به روال همیشه جلوه می‌کنه. اما داوید کم کم با واقعیاتی که در حال وقوعه مواجه میشه. زمین رواندا، میدان نسل‌کشی و قتل عام میشه. داوید از نزدیک شاهد این قتل‌ عام بی‌رحمانه و نسل‌ کشی عجیب و غریب هست‌. موضع داوید در قبال این جنایت کاملا مشخصه، اون با این قتل‌عام مخالفه.
اما همه چی اون‌ جایی برای داوید سخت میشه که باید با این واقعیت روبرو شه که آگاته، دختر زیبایی که بهش عشق می ورزه، توی دسته جنایت ‌کارهاست. اینجا، توی این شرایط وظیفه داوید چیه؟ پیروی کردن از همون هدفی که به خاطرش راهی این کشور شده بود؟ یا پذیرفتن شر و ملحق شدن به دسته دختری که دوستش داره؟
لوکاس برفوس، با نوشتن این رمان، یه داستان سیاسی عمیق رو به قلم درآورده. نگارش داستانی عمیق که همه ما رو با ظلمی که در حق این مردم روا میشه، مواجه میکنه.
دارا معافی مدنی، این کتاب رو به فارسی ترجمه و نشر مرکز این کتاب رو چاپ و منتشر کرده.
بخشی از کتاب صد روز میخونیم:
شروع کرد به سخنرانی درباره بی‌عدالتی‌های شرم‌آوری که در جهان حکفرماست؛ آن‌هم با کلماتی که اصلاً انتظار شنیدنش از زبان پسرکی ده‌ دوازده ‌ساله نمی‌رفت. بدون اغراق می‌شد گفت که عدالت‌ خواهی ویژگی برجسته داوید بود، که با خلق ‌و خو و رفتار عاقلانه‌اش جور در نمی‌آمد؛ خلق‌ و خویی که زبان‌ زد همه بود. اما عدالت ‌خواهی داوید از جهان‌بینی عمیقی سرچشمه نمی‌گرفت، بلکه صرفا جنبه احساسی داشت.