چشم می بندم. باز می کنم. هوا زرد می شود. می بندم. باز می کنم. نارنجی. می بندم. باز می کنم. سرمه ای. کاش زغال رنگی داشتم. کاش رنگ هایی داشتم که توی این دنیا نیست. چیزهایی می کشیدم که ندیده ام. اسب های بال دار بنفش. ابر های خال دار سبز. کاش آسو را روی آسمان می کشیدم. تا همه ببینند. چیزهایی پشت پلک هام می آیند که هیچ وقت ندیده ام، زنی که می خواهد خودش را به من برساند اما وسط راه خشک می شود. درخت های انار را می بینم. پروانه های سفید می نشینند روم. زیر برف چشم باز می کنم. پشت کاج ها قایم شده ام. آسو آن جلو است. کنار فاضلاب. منتظر قاسم است. می خواهم دست دراز کنم بگیرمش. فرو می روم توی زمین. چشم باز می کنم...
صورتم می سوزد. اسم آسو را که می شنوم گر می گیرم. به من چه که آسو هنوز منتظر است. به من چه که خیال می کند قاسم قالش گذاشته. اصلاً من نمی دانم این آسو چه شکلی هست.