کتاب «در چشم شیطان» (به ژاپنی: (Shunkinshō) اثر جونیچیرو تانیزاکی، نویسنده‌ی برجسته‌ی ژاپنی، در سال ۱۹۳۳ منتشر شد و یکی ازشاهکارهای ادبیات مدرن ژاپن به شمار می‌رود. این رمان کوتاه، با نثری شاعرانه و پیچیده، داستان عشقی عمیق و در عین حال بیمارگونه را روایت می‌کند که در پس‌زمینه‌ی فرهنگ سنتی ژاپن در قرن نوزدهم شکل می‌گیرد. تانیزاکی دراین اثر، مرز میان عشق، فداکاری، و خودویرانگری را کاوش می‌کند و خواننده را به تأمل در پیچیدگی‌های روان انسان وامی‌دارد.
داستان حول محور دو شخصیت اصلی می‌چرخد: شونکین، دختری زیبا، نابینا و مغرورازخانواده‌ای ثروتمند، و ساسوکه، خدمتکاری که ازکودکی در خدمت اوست. شونکین، که استعدادی استثنایی در نواختن سازهای سنتی ژاپنی مانند کُتو و شامیسن دارد، با شخصیتی سرد و بی‌رحم به تصویر کشیده می‌شود. او ازهمان ابتدا ساسوکه را نه به‌عنوان یک انسان برابر، بلکه به‌مثابه ابزاری برای خدمت به خود می‌بیند. ساسوکه اما، با عشقی بی‌قیدوشرط و وسواس‌گونه، زندگی‌اش را وقف شونکین می‌کند. او نه‌تنها خدمتکار اوست، بلکه شاگردش در موسیقی می‌شود و حتی پس ازآنکه شونکین به او اجازه‌ی نزدیک شدن عاطفی نمی‌دهد، این عشق یک‌طرفه را با فداکاری عجیبی ادامه می‌دهد.
یکی از نقاط اوج داستان زمانی است که شونکین، پس از زایمان فرزندی نامشروع که پدرش مشخص نیست، با حادثه‌ای مرموز روبه‌رو می‌شود: فردی ناشناس آب جوش روی صورتش می‌ریزد و زیبایی‌اش را از او می‌گیرد. این رخداد، که برخی گمان می‌کنند کار خود ساسوکه باشد، زندگی هر دو را دگرگون می‌کند. ساسوکه، در اوج وفاداری یا شاید جنون، تصمیم می‌گیرد خود را کور کند تا دیگر نتواند زشتی معشوقش را ببیند و همچنان او را در ذهنش زیبا نگه دارد. این عمل، که عنوان کتاب از آن الهام گرفته شده، نمادی از تسلیم مطلق او به شونکین است و پرسش‌هایی عمیق درباره‌ی ماهیت عشق و هویت مطرح می‌کند.
تانیزاکی در «در چشم شیطان» به زیبایی‌شناسی ژاپنی و تضاد میان سنت و احساسات انسانی می‌پردازد. شونکین، با وجود معلولیت و رفتار ستمگرانه‌اش، تجسمی از کمال هنری است، در حالی که ساسوکه، با فروتنی و خودفروشی‌اش، نماینده‌ی تسلیم در برابر این کمال. داستان با روایتی غیرخطی و از زبان یک راوی سوم‌شخص که گویی در حال تحقیق درباره‌ی این زوج است، پیش می‌رود و این ساختار به ابهام و جذابیت آن می‌افزاید.
این کتاب، نه رساله‌ای خشک در باب زیبایی‌شناسی، بلکه مرثیه‌ای شاعرانه برای ظرافت‌های گمشده است. تانیزاکی با قلمی ظریف و حساس، تضادی بنیادین را پیش روی ما می‌گذارد: تقابل میان زیبایی‌شناسی غربی، با تاکید بر وضوح، درخشندگی و تجملات نو، و زیبایی‌شناسی سنتی ژاپنی، که در سایه‌ها، تیرگی‌ها و گذر زمان، گوهرهای پنهان را می‌جوید.
او از خانه‌های قدیمی ژاپنی سخن می‌گوید، با سقف‌های بلند و تاریک، با دیوارهای کاغذی که نوررا نرم وملایم پخش می‌کنند، با اتاق‌های تودرتو و رازآلود که هر گوشه‌اش، قصه‌ای نهفته دارد. درمقابل، او به خانه‌های مدرن غربی اشاره می‌کند، غرق در نورمصنوعی، با سطوح براق و بی‌روح، که گویی هیچ فضایی برای خیال‌پردازی و آرامش باقی نگذاشته‌اند.
تانیزاکی، عاشق "پتینه" است، همان لایه ظریف غبار زمان که بر اشیا می‌نشیند و به آن‌ها عمق و معنا می‌بخشد.
این کتاب بیشتر برای بزرگسالان بالای ۲۵ سال مناسب است، زیرا درک لایه‌های روان‌شناختی و فرهنگی آن نیازمند تجربه و تأمل است.