بعد از زنگ پایان مامان کنار پیاده رو توی ماشین منتظرم نشسته. برچسب پارک قدیمی اش از بیمارستان مرسی هنوز به برف پاک کن وصل است. قبلاً آنجا پرستار بود ولی درست قبل از کریسمس پارسال او و عده دیگری از پرستارها را بیرون کردند بعد از آن همه چیز عوض شد هیچ بیمارستان دیگری در اطرافمان پرستار جدید نیاز نداشت. مامان مجبور شد بیکار بنشیند توی خانه و بابا رفت سر کار جدیدی. راننده کامیون جاده شد چون درآمدش بیشتر از کار قبلی اش توی فروشگاه والمارت بود آخر تابستان مامان فهمید مدرسه ی ما دنبال ناظر ناهار جدید می گردد و بدون آن که از من بپرسد برای آن کار درخواست داد.
حالا از پنجره خم می شود بیرون و می گوید بپر بالا.
جواب می دهم «نه» آن قدر عصبانی ام که حتی نگاهش نمی کنم.
می گوید من رو ببخش جو حواسم نبود طبق عادت بود پیتزا برات بگیرم جبران میشه؟
سرم را به نشانه ی نه تکان می دهم بدجوری زد زیر قولش هزار تا پیتزا جبرانش نمی کند.
باز می گوید بیا بالا. می گویم نه پیاده می یام خونه وقتی راه می روم فکرم باز می شود نه که واقعا بخواهم به تمام اتفاق های نکبتی امروز فکر کنم روز اول مدرسه از این بدتر هم می شود؟ مامان که می رود کسی صدایم می زند «جو»
بر می گردم و آقای بارنز را می بینم که تندتند می آید طرفم می گوید: امیدوار بودم ببینمت. امروز چطور گذشت؟ حس می کنم توده ی سختی توی گلویم شکل می گیرد و یک لحظه فکر می کنم الان است که بزنم زیر گریه ولی چند بار آب دهنم را قورت می دهم و آن حس از بین می رود.